ضرورت سرمایه‌گذاری فوری ایران برای حفظ سهم خود در میدان‌های نفت و گاز خزر

دریای خزر با داشتن ذخایر قابل توجه هیدروکربن در مرکز پنج کشور ساحلی ، ایران ، روسیه ، آذربایجان ، ترکمنستان و قزاقستان ، بزرگترین منبع آب در جهان است. این منطقه آب نه تنها از نظر منابع انرژی ، بلکه از نظر ایمنی ، حمل و نقل و ژئوپلیتیک نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

تخمین ها نشان می دهد که کاسپیر ده ها میلیارد بشکه نفت و صدها تریلیون گاز مکعب گاز طبیعی دارد. بخش قابل توجهی از این ذخایر در مزارع دریایی یا در نزدیکی مرزهای آب مشترک واقع شده است که همیشه محل رقابت و تعامل ساحلی بوده اند.

شتاب رقبا و موقعیت ایران

در ده سال گذشته ، روند برداشت و تحقیق در کشورهای خزر به سرعت افزایش یافته است. آذربایجان همکاری شرکتهای بزرگ بین المللی مانند BP و پروژه های حفاری گسترده دریایی SoCar را انجام داد و توانست تولید نفت خود را تا صدها هزار بشکه در روز ادغام کند. روسیه همچنین با استفاده از مهارت ها و تجهیزات پیشرفته فنی ، ذخایر جدیدی را در قسمت شمالی خزر کشف کرده است.

ترکمنستان بخش انرژی دریایی خود را گسترش داده و چند میلیارد دلار با شرکت های آسیایی و اروپایی امضا کرده است. این وضعیت در قزاقستان نیز مشهود است. پروژه هایی مانند میدان کسگان به عنوان یکی از بزرگترین زمینه های نفتی کشف شده در جهان با فناوری های پیشرفته توسعه داده شده است.

در این میان ، ایران همچنین بخش خاصی از ذخایر کاسپیک را دارد ، اما توسعه توسعه آن ، به ویژه در بخش شمالی ، با رقبا قابل مقایسه نیست.

چالش های فنی و مالی ایران

ایران در سالهای اخیر شروع به کاوش و برداشت در خزر کرده است. از جمله ایجاد یک سکوی حفاری جدید در بندر نوشهر و اکتشاف در بلوک های دریایی ، اما اینها در معرض موانع بسیاری قرار دارند:

فناوری حفاری در آب عمیق:

بخش عمده ای از ذخایر ایران در مناطق عمیق یا خارق العاده واقع شده است. حفاری در این اعماق به دستگاه های خواستار و فن آوری های پیشرفته مانند سیستم های کنترل فشار اتوماتیک ، لوله های زیر آب و کشتی های ویژه پشتیبان نیاز دارد. تحریم ها و محدودیت ها در انتقال دانش فنی ، دسترسی به این فناوری ها را برای ایران دشوار کرده است.

کمبود سرمایه گذاری خارجی:

پروژه های دریایی برای تجهیز ، حفاری و ساخت زیرساخت ها به میلیاردها دلار سرمایه اول نیاز دارند. جو عدم اطمینان سیاسی و اقتصادی با دقت و گاهی اوقات بسیاری از سرمایه گذاران خارجی را دلسرد کرده است.

زیرساخت انتقال انرژی:

خطوط لوله زیر آب ، سیستم عامل های پردازش و پایانه های ساحلی باید کاملاً کاربردی و عملیاتی باشند. فقدان این زیرساخت هزینه های حمل و نقل را با تانکر افزایش می دهد و بهره وری برداشت را کاهش می دهد.

ابعاد اقتصادی رقابت در خزر

برداشت سریع و مداوم کشورهای رقیب از اهمیت اقتصادی آشکاری برخوردار است. نسبت واقعی ایران را در منابع مشترک کاهش دهید. در زمینه های دریایی ، هر واحد انرژی امکان برداشت برای سایر کشورها را از بین می برد. این نه تنها نتایج ارز خارجی آینده کشور را تهدید می کند ، بلکه از توسعه صنایع پایین دست مانند پتروشیمی ، پالایشگاه و فرآوری گاز در شمال ایران جلوگیری می کند.

علاوه بر این ، وجود منابع انرژی قابل توجهی در کاسپیایی می تواند ایران را به موقعیت صادرات در موقعیت صادرات در بازارهای اروپا یا میانه آسیا وارد کند. اما بدون یک برنامه توسعه سریع ، این فرصت به راحتی از دست می رود.

ابعاد ژئوپلیتیکی و امنیت انرژی

علاوه بر جنبه اقتصادی ، دریای خزر یک رقابت ژئوپلیتیکی است. حضور شرکت های اروپایی و آسیایی در پروژه های سایر کشورها تأثیر سیاسی این بازیگران را در منطقه Gestabilet دارد. اگر ایران در رقابت فعال نباشد ، موقعیت آن هم در انرژی و هم در حساب جاری منطقه ای تضعیف می شود.

کارشناسان مرکز تحقیقات Majlis در سالهای اخیر تعدادی از استراتژی های زیر را پیشنهاد کرده اند تا از وضعیت فعلی خارج شوند ، از جمله شتاب سرمایه گذاری های داخلی آنها و استفاده از منابع برای صندوق های توسعه ملی ، مسئله مشارکتهای انرژی و جذابیت سرمایه بخش خصوصی برای توسعه زیرساخت های حفاری و انتقال باید مورد ارزیابی قرار گیرد. دیپلماسی انرژی فعال همچنین می تواند در این زمینه به صنعت نفت کمک کند ، به طوری که استفاده از روابط دیپلماتیک با ایجاد پروژه های مشترک با کشورهای گرا و کاهش رقابت منفی در برداشت. مدل های جدید قراردادهای نفتی موضوع دیگری است. طراحی مجدد قراردادهای نفت و گاز به گونه ای که خطر سرمایه گذاران خارجی کاهش یابد و بازده سرمایه تضمین شود. انتقال و بومی سازی فناوری حفاری عمیق یکی از نقاط ضعف ایران است که با شرکت های دانش فنی در کشورهای آسیایی ، به ویژه در چین و هند کار می کند و تلاش برای آموزش و آموزش منابع انسانی تخصصی می تواند در این زمینه مفید باشد. ایجاد یک زیرساخت انتقال سریع چیز دیگری است. خط لوله زیر آب و ایستگاه های پردازش ساحلی باید در اولویت قرار گیرند تا برداشت نکنند و با کمترین هزینه تحویل ندهند.

ضرورت استراتژیک تر به نظر می رسد

اگرچه برخی از تصمیمات کوتاه مدت می توانند بخشی از عقب ماندگی را جبران کنند ، اما رقابت در پنیر نیاز به برنامه ریزی طولانی مدت و چشم انداز استراتژیک دارد. ایران مجبور است موقعیت خود را به عنوان بخشی از منابع انرژی دریا تثبیت کند و ظرفیت برداشت را که مطابق با تحولات فنی و اقتصادی روز است ، بهبود بخشد.

رقابت در Kaspian یک رقابت با مدفوع بالا و استانداردهای فنی پیچیده است. هر کشوری که به عملیات قبلی برسد ، بخش بیشتری از این چت انرژی خواهد داشت. برای حفظ و تحکیم موقعیت خود ، ایران باید از طریق اقدامات سریع ، سرمایه گذاری های گسترده و استفاده از فناوری های جدید ، فاصله خود را از رقبا کاهش دهد. عدم بهره برداری از این ضرورت نه تنها باعث کاهش نسبت ایران در منابع خزر می شود ، بلکه پیامدهای جدی اقتصادی و ژئوپلیتیکی برای کشور نیز خواهد داشت.

منبع: آژانس خبری مهر