عامل قتل‌عام دایناسورها احتمالا از ورای سیاره مشتری به سمت زمین آمده است
یورو نیوز: ۶۶ میلیون سال پیش، یک سیارک وارد جو زمین شد و نقطه عطفی بزرگ در تاریخ حیات در سیاره ما بود. انفجاری که پس از برخورد با این سیارک رخ داد، ۱۰ میلیارد برابر قویتر از بمب اتمی هیروشیما بود و با از بین بردن سه چهارم موجودات زنده جهان به حکومت دایناسورها بر روی کره زمین پایان داد.
سرنخ هایی از جنس این سیارک قبلاً در دهانه چیکسلوب در شبه جزیره یوکاتان مکزیک پیدا شده بود. تاکنون اعتقاد بر این بود که این دهانه ۱۸۰ کیلومتری از قسمت بیرونی کمربند سیارکی منظومه شمسی که بین سیارات مریخ و مشتری قرار دارد رها شده و به زمین آمده است.
اما اکنون، تجزیه و تحلیل مواد معدنی به جا مانده در یوکاتان نشان می دهد که منشا اصلی این سیارک احتمالاً خارج از منظومه شمسی بوده است.
دکتر ماریو فیشر گود، ژئوشیمیدان از دانشگاه کلن و همکارانش در مطالعه جدید خود نمونه هایی از روتنیم را که توسط یک جسم خارجی در لایه رسی این دهانه رسوب کرده بود، بررسی کردند.
لایه رسی مربوط به زمان برخورد سیارک ها به زمین اغلب سرشار از فلزات ایریدیم، روتنیم، اسمیم، رودیوم، پلاتین و پالادیوم است.
روتنیم در پوسته زمین و بیشتر در هسته زمین کمیاب است، اما در شهاب سنگ ها و سیارک ها نسبتاً فراوان است. با این حال، مقدار بالای این عنصر در مرز بین رسوبات انباشته شده در دوره کرتاسه و پالئوژن، دانشمندان را به منشاء فضایی این انفجار راهنمایی کرد.
دکتر فیشر گود و همکارانش نسبت پنج ایزوتوپ این عنصر را در مرز کرتاسه- پالئوژن در پنج دهانه در سراسر اروپا اندازه‌گیری کردند. این دهانه ها در اثر برخورد ۵ سیارک دیگر بین ۳۷ تا ۴۷۰ میلیون سال پیش ایجاد شده اند.
محققان تلاش کردند تا دریابند که نسبت ایزوتوپی برای روتنیم آزاد شده در لایه‌های رسی زمین در زمان تولید این پنج دهانه بزرگ چقدر بود.
نویسندگان به این نتیجه رسیدند که نسبت ایزوتوپ‌های روتنیم با نسبت‌های موجود در سایر سیارک‌های کربنی شناخته شده مطابقت دارد و علت کشتار دایناسورها یک سیارک کربنی نوع C (C) بوده است.
سیارک های نوع C که حاوی مقدار زیادی کربن هستند، در کنار سایر مواد معدنی، خارج از منظومه شمسی و در واقع فراتر از مدار مشتری شکل گرفته اند.
دکتر فیشر گود می گوید، پس از شکل گیری در خارج از منظومه شمسی، این سیارک ممکن است به درون منظومه حرکت کرده و بخشی از کمربند اصلی سیارک بین مریخ و مشتری قبل از آمدن به زمین شده باشد.
وی افزود: معتقدم اگر این برخورد کیهانی نبود، حیات در سیاره ما می توانست بسیار متفاوت از امروز تکامل یابد.
دانشمندان می گویند این خبر خوبی برای زمین است، زیرا اگر سیارک های بعدی از این نوع وارد مدار منظومه شمسی شوند، می توانیم آنها را شناسایی کرده و مسیر آنها را به سمت زمین منحرف کنیم.
با این حال، این خطر بزرگ نیز وجود دارد که دیر به وجود این سیارک ها پی ببریم و از چند ماه تا چند سال دیگر فرصتی برای خنثی کردن آنها نخواهیم داشت.
نتایج مطالعات جدید در مجله علمی «ساینس» منتشر شده است.
