فقرا فقط در یک اقتصاد بازار شانس بهبود شرایط زندگی خود را دارند

اسمیت پیش بینی کرد که تنها گسترش بازارها می تواند به رونق فزاینده منجر شود و این دقیقاً همان چیزی است که در دهه های اخیر پس از پایان اقتصادهای برنامه ریزی شده سوسیالیستی اتفاق افتاده است. بنابراین، اسمیت درست می‌گفت: «فقیران تنها فرصتی برای بهبود شرایط زندگی خود در اقتصاد بازار دارند».

افق میهن به نقل از اکو ایران، ۲۷ تیرماه، دویست و سی و چهارمین سالگرد درگذشت آدام اسمیت است. اسمیت پیش بینی کرد که تنها گسترش بازارها می تواند به رونق فزاینده منجر شود و این دقیقاً همان چیزی است که در دهه های اخیر پس از پایان اقتصادهای برنامه ریزی شده سوسیالیستی اتفاق افتاده است. بنابراین، اسمیت درست می‌گفت: «فقیران تنها فرصتی برای بهبود شرایط زندگی خود در اقتصاد بازار دارند».

ما آدام اسمیت را به عنوان پدر علم اقتصاد می شناسیم. عنوانی که اسمیت توسط کتاب معروفش «ثروت ملل» داده شده است. ما تولد او را نمی دانیم، اما می دانیم که غسل ​​تعمید او در ۱۶ ژوئن ۱۷۲۳ بود. او هرگز پدرش را که ممیز گمرک بود ملاقات نکرد، زیرا او چند ماه قبل از تولدش در سن ۴۴ سالگی درگذشت.

مهمترین فرد در زندگی او مادرش بود که نه تنها او را بزرگ کرد بلکه تا زمان مرگش در سال ۱۷۸۴ با او زندگی کرد. اسمیت هرگز ازدواج نکرد، تنها چیزی که می دانیم این است که او دو بار عاشق شد، اما احساسات متقابل نبود، که ممکن است زیرا ظاهر او کاملاً غیرجذاب تلقی می شد.

در ۱۷ سالگی یک دوره شش ساله را در آکسفورد آغاز کرد، اما زیاد به دانشگاه فکر نمی کرد. او بعداً فقط در مورد اساتیدی که آنها را تنبل می‌دانست با تحقیر صحبت کرد. قبل از ۳۰ سالگی به استادی فلسفه اخلاق در دانشگاه گلاسکو منصوب شد و اولین اثر مهم خود را به نام نظریه احساسات اخلاقی منتشر کرد. او در تمام زندگی خود تنها دو اثر مهم منتشر کرد، ثروت ملل که در سال ۱۷۷۶ منتشر شد، شناخته شده ترین آنها بود. او کتاب‌های بیشتری نوشت، اما نسخه‌های خطی را قبل از مرگش سوزاند، بنابراین فقط این دو کتاب و چند مقاله یا متن سخنرانی داریم.

برای کسانی که هرگز کتاب‌های اسمیت را نخوانده‌اند، گاهی اوقات او را نماینده خودپرستی افراطی می‌دانند و برخی او را یک نظریه‌پرداز سرمایه‌دار فاحشه می‌دانند. اما این یک تصویر تحریف شده است، زیرا اسمیت در کتاب خود، ثروت ملل، به شدت بر پیگیری منافع شخصی بازیگران اقتصادی تاکید کرد.

اگر دو اثر مهم او، ثروت ملل و نظریه احساسات اخلاقی را بخوانید، به سختی جایی پیدا خواهید کرد که او درباره ثروتمندان و قدرتمندان مثبت صحبت کند. بازرگانان و مالکان در درجه اول به عنوان افرادی به تصویر کشیده می شوند که می خواهند برای انحصار و کاهش رقابت در اقتصاد تلاش کنند.

مدافعان اسمیت استدلال می کنند که این خشم علیه کارآفرینان یا ثروتمندان را منعکس نمی کند، بلکه حمایت اسمیت از رقابت آزاد و علیه انحصارات را نشان می دهد.

با این حال، بخش‌های زیادی وجود دارد که در آنها آدام اسمیت برای مصیبت فقرا ابراز همدردی می‌کند. منظور او از «فقیر» نه تنها فقیر به معنای محدود کلمه، بلکه چیزی شبیه «غنی نبودن» بود، یعنی «وضعیت اکثریت قریب به اتفاق مردم، که برای کسب درآمد باید کار را با دستمزد مبادله کنند. پول.”

تقریباً اتفاق نظر وجود دارد که برای اسمیت مهمترین ویژگی اقتصاد آزاد و رقابتی این بود که وضعیت فقرا را بهبود بخشید.

او در بخشی از «ثروت ملل» می نویسد:

“مسلماً، هیچ ملتی نمی تواند پیشرفت کند و مردم آن بیشتر در فقر و بدبختی زندگی می کنند. علاوه بر این، عادلانه و عادلانه است که کسانی که غذا می دهند، لباس می پوشند، و خانه می کنند، باید به اندازه ای از درآمد حاصل از کار خود دریافت کنند تا بتوانند خود را سیر کنند. لباس بپوشند و با عزت زندگی کنند.”

آدام اسمیت، در فصل ۸ از کار مهم خود، که شامل جملات ذکر شده در بالا است، اشاره می کند که تنها یک اقتصاد رو به رشد می تواند منجر به افزایش استانداردهای زندگی شود.

رشد مستمر اقتصادی تنها راه افزایش دستمزد است و اقتصاد راکد منجر به کاهش دستمزدها می شود. او در جای دیگر می نویسد که قحطی ناشی از «تلاش دولت برای استفاده از خشونت و ابزارهای نامناسب برای از بین بردن عواقب زیاده خواهی است». تلاش ها برای کنترل تورم از طریق کنترل قیمت ها شکست خورده است.

هنگامی که ثروت ملل در سال ۱۷۷۶ منتشر شد، سرمایه داری هنوز در مراحل ابتدایی خود بود و اکثریت قریب به اتفاق مردم در فقر شدید زندگی می کردند. در آن زمان، فقر معنایی کاملاً متفاوت با امروز داشت. مردم آن زمان لاغر و کوتاه قد بودند.

برخی از مردم در مورد شرایط ماقبل سرمایه داری که در آن همه چیز به زیبایی “آهسته” بود، هوس می کردند، اما این کندی معمولاً نتیجه ضعف جسمانی ناشی از سوء تغذیه مزمن بود. تخمین زده می شود که ۲۰۰ سال پیش، حدود ۲۰ درصد از ساکنان انگلستان و فرانسه قادر به کار نبودند. آنها فقط قدرت کافی برای راه رفتن آهسته برای چند ساعت در روز را داشتند که به این معنی بود که محکوم به گدایی تا آخر عمر بودند.

بنابراین، قبل از ظهور سرمایه داری، اکثر مردم جهان در فقر شدید زندگی می کردند. در سال ۱۸۲۰ این مقدار ۹۰ درصد بود، امروز کمتر از ۹ درصد است. در چند دهه گذشته، کاهش فقر سریعتر از هر مقطع دیگری در تاریخ بشر افزایش یافته است. در سال ۱۹۸۱ این نرخ ۴۲.۷ درصد بود، در سال ۲۰۰۰ به ۲۷.۸ درصد کاهش یافته بود و امروز به زیر ۹ درصد رسیده است.

اسمیت درست می گفت

اسمیت پیش بینی کرد که تنها گسترش بازارها می تواند به رونق فزاینده منجر شود و این دقیقاً همان چیزی است که در دهه های اخیر پس از پایان اقتصادهای برنامه ریزی شده سوسیالیستی اتفاق افتاده است. تنها در چین، اصلاحات مالکیت خصوصی و اقتصاد بازار، تعداد افرادی را که در فقر شدید از ۸۸ درصد (۱۹۸۱) به سر می برند، به کمتر از ۱ درصد کاهش داده است.

در حالی که کارل مارکس معتقد بود که وضعیت فقرا تنها با لغو مالکیت خصوصی قابل بهبود است، اسمیت به قدرت بازار اعتقاد داشت. او در یک سخنرانی در اوایل سال ۱۷۵۵، دو دهه قبل از انتشار کتاب ثروت ملل، هشدار داد:

دولت‌ها معمولاً انسان را ماده‌ای از ماشین‌های سیاسی می‌دانند، در حالی که تنها چیزی که لازم است این است که طبیعت را به حال خود رها کنیم تا نظم خود را تحقق بخشد.»

بزرگترین اشتباه برنامه ریزان همیشه این توهم بوده است که می توان یک نظم اقتصادی را روی کاغذ برنامه ریزی کرد: نویسنده در اتاق خود می نشیند و به یک نظم اقتصادی ایده آل فکر می کند. سپس تنها چیزی که باقی می ماند این است که سیاستمداران را متقاعد کنیم که این دستور اقتصادی را عملی کنند.

هایک بعداً این را «عقلانیت صنعتی‌گرایانه» نامید و گفت: «ایده افراد منطقی که بنشینند و به چگونگی بازسازی جهان فکر کنند، شاید واضح‌ترین نتیجه این تئوری‌های برنامه‌ریزی باشد».

هایک استدلال می کند که بینش ضد عقل گرایی در مورد رویدادهای تاریخی که اسمیت با دیگر متفکران روشنگری اسکاتلندی مانند دیوید هیوم و آدام فرگوسن در میان گذاشت، آنها را برای اولین بار درک کرد که چگونه نهادهایی مانند بازار، اخلاق، زبان و قانون از طریق فرآیند رشد تجمعی است و ذهن انسان تنها با و در این چارچوب می تواند رشد کند و با موفقیت کار کند. »

مانند یک مورخ اقتصادی، اسمیت توسعه اقتصادی را به عنوان یک سیستم ایده آل و نه یک پروژه توصیف کرد.

دست نامرئی

اسمیت امروزه اغلب به دلیل تاکید بر اهمیت منافع فردی مورد انتقاد قرار می گیرد. او بر اهمیت دنبال کردن منافع شخصی تأکید کرد، دقیقاً به این دلیل که انسان دائماً به کمک همنوعان خود نیاز دارد. با این حال، او معتقد بود که مردم نمی توانند تنها به حسن نیت همنوعان خود تکیه کنند. او در این زمینه از عبارت «دست نامرئی» نیز استفاده کرد که به همین دلیل بسیار معروف شد، هرچند در مجموع تنها سه بار در آثارش از آن استفاده کرد. اسمیت معتقد بود که دنبال کردن منافع شخصی منجر به تامین منافع همه اعضای جامعه می شود، زیرا به تقسیم کار و تخصصی شدن تولید کمک می کند.

لودویگ فون میزس، اقتصاددان، تأکید کرد که مقایسه بین اعمال خودخواهانه و نوع دوستانه اشتباه است. فردریش آگوست فون هایک همچنین بزرگترین کمک آدام اسمیت به تفکر علمی – که بسیار فراتر از علم اقتصاد است – را به عنوان “ایده او از یک فرآیند نظم دهی خود به خودی که ساختارهای پیچیده ای مانند یک دست نامرئی ایجاد می کند” توصیف کرد.

اسمیت یک رهبر فکری بود که بسیاری از اقتصاددانان لیبرال بعدی ایده های خود را بر اساس او بنا کردند. اگرچه نظریه ارزش کار او امروز منسوخ شده است، ایده های او در دفاع از تقسیم کار، مزایای دنبال کردن منافع شخصی و بازار آزاد و رقابتی هنوز الهام بخش و ارزشمند هستند. اسمیت در ۱۷ ژوئیه ۱۷۹۰ درگذشت. امروز ۲۷ ژوئیه، دویست و سی و چهارمین سالگرد مرگ وی است.