مطالعه جدید: خون افراد با عمر بسیار طولانی ظاهراً تفاوت‌های کلیدی با بقیه دارد
صد ساله ها که زمانی بسیار کم بودند، اکنون در حال افزایش هستند. در واقع، این بخش از جمعیت سریع ترین نرخ رشد را در بین تمام انسان ها دارد. تعداد صد ساله ها از دهه ۱۹۷۰ هر ده سال دو برابر شده است. اکنون، تحقیقات جدید دانشمندان سوئدی برخی از نشانگرهای زیستی رایج مانند سطح کلسترول و گلوکز را در افراد بالای ۹۰ سال نشان داده است. به نظر می رسد خون افرادی که عمر بسیار طولانی دارند با بقیه فرق دارد.
دانشمندان مدتهاست که باشگاه افراد ۹۰ ساله و ۱۰۰ ساله را مورد مطالعه قرار داده اند. در واقع، راز طول عمر و طولانی ترین طول عمر ممکن برای انسان ها هزاران سال است که مسئله بشریت بوده است. با این حال، مطالعات روی این افراد معمولاً در مقیاس کوچک انجام می شود و کسانی که در خانه های سالمندان زندگی می کنند از این کارآزمایی ها حذف می شوند.
اکنون دانشمندان سوئدی در موسسه کارولینسکا می گویند که بزرگترین مجموعه داده از نشانگرهای زیستی افراد با عمر طولانی و همتایان کوتاه مدت آنها را گردآوری کرده اند. این مجموعه شامل داده های ۴۴۰۰۰ سوئدی است که در سنین ۶۴ تا ۹۹ سال تحت ارزیابی های سلامت منظم قرار گرفتند. بررسی این داده ها می تواند تفاوت خون افراد با طول عمر طولانی و کوتاه را آشکار کند.
از میان افرادی که اطلاعات پزشکی خود را تا ۳۵ سال در اختیار محققان قرار داده اند، ۱۲۲۴ نفر یعنی ۲.۷ درصد به سن ۱۰۰ سالگی رسیده اند که اکثر این افراد صد ساله، یعنی ۸۵ درصد، زن بوده اند.
محققان ۱۲ نشانگر زیستی مختلف را در خون مطالعه کردند. از جمله نشانگرهای مربوط به التهاب، متابولیسم، عملکرد کبد و کلیه، و احتمال سوء تغذیه و کم خونی. اینها شاخص هایی بودند که در مطالعات قبلی نشان داده شده بود که با طول عمر و مرگ و میر مرتبط هستند.
طیف وسیعی از نشانگرهای زیستی مورد مطالعه در جمعیت آزمایش. ربع آبی برای افرادی است که به سن ۱۰۰ سالگی رسیده اند، ربع قرمز برای افرادی که به سن ۱۰۰ سالگی رسیده اند. ناحیه سبز رنگ در هر نمودار محدوده نرمال این شاخص ها را نشان می دهد.اختلاف خون، تفاوت طول عمر
یافته‌های محققان نشان داد افرادی که به سن ۱۰۰ سالگی می‌رسند عموماً سطوح گلوکز (بیومارکر متابولیسم)، کراتینین (شاخص کبد) و اسید اوریک (شاخص التهاب) کمتری نسبت به افراد ۶۰ ساله داشتند. اگرچه مقدار متوسط این علائم برای هر دو گروه تقریباً ثابت بود، افراد صد ساله به ندرت مقادیر بسیار پایین یا بسیار زیاد داشتند.
در بسیاری از این افراد، چه افراد صد ساله و چه غیر صد ساله، مقادیر نشانگرهای زیستی خارج از محدوده طبیعی در نظر گرفته شده در دستورالعمل های بالینی بود. این احتمالاً به این دلیل است که این دستورالعمل‌ها برای جمعیت‌های جوان‌تر و سالم‌تر تهیه می‌شوند.
به جز آلانین آمینوترانسفراز (آلات – یکی از نشانگرهای زیستی عملکرد کبد) و آلبومین (شاخص سوء تغذیه)، بقیه نشانگرهای بررسی شده مربوط به احتمال صد ساله شدن بودند. این رابطه پس از محاسبه اثر سن، جنسیت و بار بیماری نیز وجود داشت.
تفاوت این بیومارکرها در برخی مواد کم و در برخی موارد بیشتر بود. به عنوان مثال، افراد با اسید اوریک پایین ۴ درصد بیشتر احتمال دارد تا ۱۰۰ سال عمر کنند – در مقایسه با ۱.۵ درصد برای افراد با اسید اوریک بالا.
حتی تفاوت‌های کوچک نیز می‌تواند ارتباط بزرگی را بین سلامت متابولیک، تغذیه و طول عمر نشان دهد.
با این حال، این مطالعه نمی تواند تعیین کند که کدام سبک زندگی یا عوامل ژنتیکی باعث تفاوت در بیومارکرها می شوند. اما دانشمندان بر این باورند که عواملی مانند تغذیه سالم و مصرف الکل نقش عمده ای دارند. احتمالاً بهتر است به عملکرد کلیه و کبد و سطح گلوکز و اسید اوریک بدن خود توجه بیشتری داشته باشید.
البته شانس با دستیابی به طول عمر زیاد ارتباط زیادی دارد. با این حال، تفاوت مشاهده شده در نشانگرهای زیستی می تواند نشان دهد که ژن ها و سبک زندگی نیز نقش ویژه ای در طول عمر دارند.
منبع: دیجیاتو
