ناسا می‌گوید وویجر ۱ شروع به ارسال داده‌های نامفهوم کرده است

فضاپیمای وویجر ۱ ناسا که ۴۶ سال پیش به فضا رفت، شروع به ارسال داده های نامفهوم به زمین کرده است. موضوعی که باعث نگرانی در مورد مرگ احتمالی فضاپیما شده است.

مسئولان اتاق کنترل در محل با ارسال دستوراتی سعی در رفع این مشکل داشته اند که تاکنون ناموفق بوده است.

این کاوشگر که در سال ۱۹۷۷ با وویجر ۲ به فضا رفت، به تغییر درک ما از مشتری و کیهان کمک کرد. فضاپیما سپس به مسیر خود ادامه داد، فراتر از مدار پلوتون و حتی از نقطه ای که باد خورشیدی به پایان می رسد – هلیوپوز – گذشت و شروع به ارسال داده ها از فضای بین ستاره ای کرد.

بیل کرت، اخترفیزیکدان، که از قبل از راه اندازی این کاوشگر بخشی از این پروژه بوده است، امیدوار است که این حادثه جدید به معنای پایان کار وویجر ۱ نباشد.

وی به برنامه “علم در عمل” بی بی سی گفت: ما در گذشته با این دو کاوشگر یک سری مشکلات داشتیم و باید بگویم که مسئولان آزمایشگاه رانش جت ناسا به طور معجزه آسایی موفق به حل این مشکلات شده اند تا بتوانند به این مشکل ادامه دهند. پس امیدوارم دوباره معجزه کنند و دوباره با وویجر ۱ ارتباط برقرار کنند.”

او می گوید که اگرچه کاوشگر هنوز تحت تأثیر کشش گرانشی منظومه شمسی است، اما از هلیوپوز خورشید خارج شده و به فضای بین ستاره ای رفته است، جایی که می توان آثاری از ابرنواخترها را شناسایی کرد.

در واقع، در سال ۲۰۱۳، مقامات ناسا قاطعانه به این نتیجه رسیدند که وویجر ۱ به طور کامل منظومه شمسی را ترک کرده است. خروج وویجر ۲ از منظومه شمسی در اواخر سال ۲۰۱۸ اعلام شد.

در سال‌های اخیر، ابزاری در وویجر ۱ به نام موج پلاسما، انتشارات ناشی از پلاسما را در یک فرکانس خاص ردیابی کرده است و به محققان این امکان را می‌دهد تا چگالی عددی الکترون‌ها را در یک منطقه تعیین کنند.

بیل کرت می گوید: «تعجب آور است که ما دریافتیم که پس از عبور از هلیوپوز، چگالی مواد در فضای بین ستاره ای افزایش یافته است. آخرین داده های Voyager 1 به ما می گوید که این چگالی تقریباً تثبیت شده است.

او می گوید که فضای بین ستاره ای آنقدر که به نظر می رسد خالی نیست. این ناحیه حاوی ذرات و پدیده های الکترومغناطیسی است.

خورشید این روزها بسیار فعال شده و به شدت فوران می کند.

دکتر کرت می‌گوید: دو فضاپیمای وویجر توانسته‌اند شعله‌های خورشیدی را در فاصله ۱۴۵ واحد نجومی – فاصله زمین تا خورشید – ثبت کنند. وویجر ۱ اکنون ۱۶۲ واحد نجومی با ما فاصله دارد.

با این حال، او اخیراً در مقاله ای نوشت که وویجر ۱ ممکن است اکنون بسیار دور از خورشید باشد و بتواند به شراره های خورشیدی برسد، اما وویجر ۲ ممکن است همچنان بتواند آنها را ردیابی کند.

او می گوید: «من دوست دارم وویجرها را به پدربزرگ ها و مادربزرگ های پیری تشبیه کنم که در حال شکستن هستند و مشکلات سلامتی زیادی دارند. هر لحظه ممکن است بدن آنها به گونه ای از کار بیفتد که آنها را فلج کند یا حتی بدتر از آن بمیرد. بنابراین باید منتظر چنین رویدادی باشید و پس از آن دیگر نمی توانید به آنها سر بزنید.»

وویجر ۱ در ۵ سپتامبر ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شد.

مانند وویجر ۲، هدف اولیه این فضاپیما مطالعه سیارات مشتری، زحل، اورانوس و نپتون بود، ماموریتی که در سال ۱۹۸۹ به پایان رسید.

سپس دو ویجر به اعماق فضا منحرف شدند.

منبع: بی بی سی