وقتی علم قربانی شبه‌علم می‌شود/ ابعاد گوناگون ناترازی در ساختار مدیریتی

بیش از یک دهه ، فعالان غیرنظامی و محیط زیست دارای معایب مختلفی هستند ، به ویژه آب ، برق و انرژی و طبق گفته های تجاری ، ادبیات و مطالب زیادی را در این زمینه تولید می کنند. پس چرا اقدامات مؤثر و مؤثر انجام نمی شود؟ این ساده است که همه می دانستند که امسال بارش بد است. با این حال ، تاکنون هیچ اقدامی برای مدیریت مصرف صورت نگرفته است ، و اکنون خبر پایان اولیه تهران به مردم اطلاع می دهد.

خوشبختانه ، وزیر انرژی ، که مستقیماً مسئول آب و برق است ، یکی از بقایای دولت سابق است و افراط گرایان نمی توانند این وضعیت را به دولت فعلی نسبت دهند. به نظر ما ، این مشکل البته فقط برای این دولت و این دولت و این وزیر و این وزیر نیست. این در مورد کل برنامه ریزی و ساختار سیاسی در ایران است ، که اکنون در عمل هستند و می گوید: “چو فردا فکر می کنم فردا” علاقه ای به واقعیت ندارد.
نتیجه وضعیت فعلی است که حتی سرمایه کشور به طور مکرر و طولانی مدت است. با این حال ، تهران کمبود منابع آب ندارد. متوسط مصرف سرانه و از بین رفتن آب در اینجا زیاد است. مصرف قیمت آب مناسب نیست. زیرا سیاست اقتصادی نامناسب ، ناکارآمد و غیرعلمی است.

مشکل امروز ما فقط به همین دلیل است که ما یک مشکل برق یا کمبود آب داریم. مشکل نیز هست. در حقیقت ، اغلب و شاید همه مناطق ما سیاسی شوند.

تفاوت بین آب و برق در این است که فوریت به طور فزاینده ای مهم است. به عنوان مثال ، اگر اینگونه پیش برویم ، مشکل اینترنت بسیار بدتر می شود. از آنجا که برخی از افرادی که نادان و ضد جمعیت هستند که چیزی غیر از سرگرمی نمی دانند سعی می کنند هر روز به جای رایگان و راحت ، اینترنت را مسدود و فیلتر کنند.

همین رفتار را می توان در قانون مشاهده کرد. Majlis ، که باید قوانین را به وضوح بررسی و تصویب کند ، بدترین مجوزها را در ماده ۲ تصویب کرد. این بدان معناست که آنها در ملاء عام و در یک کمیسیون ویژه قطع و دوخته شده اند و قوانینی مانند حجاب ، تولد ، چیزی جز آسیب نبودند و به دنبال محافظت بودند که در عمل اجرا شد و همه اینها آسیب های زیادی به جامعه وارد کرد. شما اکنون قانون سازمان ملی مهاجرت را تصویب و تصویب کرده اید ، و قطعاً مانند موارد قبلی یک فاجعه است.

اوضاع در سیاست خارجی نیز مشخص است. تنهایی دیپلماتیک و انزوا ایران محصول اختلاف نظر سیاست خارجی ایران است. ایران عزیز ، که باید قدرتمند و مغرور باشد ، بهتر از این است. سیاست خارجی این کشور نباید به وفور برخی از جوانان باشد.

مطمئناً نباید فراموش کنیم که در سیاست های اقتصادی بدترین شاهد بوده ایم و هنوز هم می بینیم. در سیاست ارزهای خارجی ، در طراحی قیمت انرژی ، در سیاست خودرو ، مالکیت و مدیریت ایالتی در شرکت ها و در همه امور ، در گسترش سیاست اجاره و مجوزها و سرانجام ، هر کجا که می بینیم ، سیاست سیاسی در دسترس است و باید مراقب باشد که آنها را روی درهای خود قرار ندهید.

بنابراین می توانید بپرسید که چرا قبلاً نه؟ دو دلیل وجود دارد. اول ، سیستم سیاسی تا سال حداقل از عقلانیت پیروی می کرد. در دوران روحانی ، آنها همچنین سعی کردند قطار را به مسابقه منطقی برگردانند. دلیل دوم درآمد نفت بود. تا یک دوره زمانی ، به ویژه در سالهای ۱ تا ۲ ، درآمد نفت را جبران می کند ، غیر منطقی بودن مدیریت و اثرات آن قابل مشاهده نیست. اما با آغاز تحریم ها ، این عامل مهم از بین رفت و سیاست برهنه این نوع سیاست رونمایی شد.

منبع: خانه