پزشکان قبل از ابداع داروی بیهوشی چگونه عمل جراحی انجام می‌دادند؟
یورو نیوز: امروزه ایده انجام عمل جراحی بدون بیهوشی چیزی کابوس وار و وحشتناک است. اما داروهای بیهوشی که جزء ثابت طب مدرن شده اند، در گذشته وجود نداشتند و هزاران سال است که بشر از وجود آنها بی بهره بوده است.
در واقع داروهای بیهوشی که امروزه می شناسیم اختراعات نسبتا جدیدی هستند. در این میان انسان قرن هاست که به دنبال راه هایی برای تسکین درد شدید خود بوده است.
در اوایل قرون وسطی، در حدود سال ۱۱۰۰ پس از میلاد، گزارش‌هایی وجود دارد که پزشکان از اسفنج‌های آغشته به تریاک و آب حرا برای ایجاد خواب‌آلودگی در آماده‌سازی برای جراحی و کاهش درد پس از آن استفاده می‌کردند.
اگر به عقب تر برگردیم، دست نوشته هایی از دوران روم باستان را می یابیم که حاوی دستور العملی برای معجون آرامبخشی به نام «دوگانه» است. این شربت از صفرای گراز، تریاک، آب ترنجبین، شوکران و سرکه تهیه می شد.
از دهه ۱۶۰۰ به بعد در اروپا، تریاک و لودانوم (تریاک محلول در الکل) به مسکن های رایج تبدیل شدند. با این حال، این داروها خام و غیردقیق بودند و به سختی می‌توانستند متناسب با بیماران و نیازهای آنها طراحی شوند.
علاوه بر این، این داروها می توانند بسیار خطرناک باشند. به عنوان مثال شوکران می تواند کشنده باشد و تریاک و لودانوم اعتیادآور هستند. مواد دیگری مانند ترنجبین نیز می تواند باعث توهم، ضربان قلب غیر طبیعی و در موارد شدید حتی مرگ در دوزهای بالا شود.
به دلیل این خطرات، زمانی که جراحان مجبور به انجام جراحی های تهاجمی بودند، اغلب معقول ترین اقدام این بود که تا حد امکان سریع و دقیق انجام شود. در واقع اگر به ۱۵۰ سال قبل برگردیم، می بینیم که جراحی ها کوتاه بوده و کارایی و دقت تحت فشار زمان به معیاری برای سنجش مهارت جراح تبدیل شده است.
قبل از ظهور بیهوشی جراحی در اروپا و ایالات متحده در اواسط دهه ۱۸۰۰، اعمال جراحی پرخطر مانند سزارین و قطع عضو در این نواحی کمتر از امروز بود و پزشکان به دلیل خطرات و شدید بودن آنها از انجام آنها منصرف شدند. و درد غیر قابل کنترلی که این جراحی ها به همراه داشت. آنها امتناع کردند.
در واقع، دندانپزشکی یکی از معدود انواع جراحی بود که در این دوره نسبتاً رایج بود، زیرا درد و خطرات آن کمتر از جراحی های جدی تر بود.
همانطور که جراحان به دنبال راه های جدیدی برای انجام کار خود بودند، روش های غیرمعمول تری برای تسکین درد ظاهر شد. یکی از این روش ها «فشرده سازی» بود. تکنیکی که شامل اعمال فشار بر شریان ها یا اعصاب برای بیهوشی یا ایجاد بی حسی ناگهانی در اندام ها است.
منشا استفاده از این تکنیک احتمالا به یونان باستان برمی گردد. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد آنها از این روش در جراحی استفاده می کردند یا حداقل می دانستند که فشرده سازی عروق کاروتید باعث بیهوشی می شود. با این حال، هیچ مدرکی مبنی بر استفاده گسترده از این روش وجود ندارد.
در سال ۱۷۸۴ یک جراح بریتانیایی به نام جان هانتر موفق شد با فشار دادن اعصاب بیمار را بیهوش کند و بدون اینکه فرد احساس درد کند، عضو او را قطع کند. اما امروزه این روش ها خطرناک تلقی می شود و پزشکی که چنین کار پرخطری انجام می دهد در دادگاه در معرض اتهام قتل قرار می گیرد.
یکی دیگر از تکنیک های مدیریت درد «مغناطیس حیوانی» بود که در قرن هجدهم توسط یک پزشک اتریشی به نام فرانتس آنتوان مسمر ابداع شد. این باور شبه علمی هیپنوتیزم را با سایر نظریه ها ترکیب کرد.
مخترع این تکنیک معتقد بود که نیروی طبیعی به شکل مایع در انسان و حیوان وجود دارد و کنترل این مایع چکش خوار می تواند بیماران را در حالت تعلیق حسی قرار دهد به طوری که از درد جراحی چشم پوشی کنند.
این روش‌های شبه علمی در زمان خود محبوبیت پیدا کردند و بیمارستان‌هایی که این روش را ارائه می‌کردند در لندن و سایر شهرها تأسیس شدند. در اواسط دهه ۱۸۰۰، به سایر نقاط اروپا و هند گسترش یافت و جراحان از آن برای جراحی بیماران استفاده کردند.
اما به تدریج پزشکان این روش ها را زیر سوال بردند و مؤمنان را به گمراه کردن مردم متهم کردند. در نتیجه این تلاش ها، این روش ها منسوخ و بی اعتبار شدند، اما راه را برای راه های جایگزین و امیدوارکننده برای تسکین درد هموار کردند.
از اواسط قرن حاضر، جراحان به طور فزاینده ای به استفاده بالینی از یک ترکیب آلی معطر به نام اتر علاقه مند شدند که از تقطیر اتانول با اسید سولفوریک ساخته می شد.
تاریخچه تولید اتر به قرن سیزدهم برمی گردد و در قرن شانزدهم، پزشکان این ماده مرموز را آزمایش کردند و متوجه شدند که می تواند جوجه ها را بیهوش کند.
از اوایل قرن نوزدهم، مجموعه ای از گازهای قابل استنشاق آماده بودند تا دوره جدیدی از بیهوشی مدرن را آغاز کنند.
