چالش‌ها و واقعیت‌های واردات برنج در ایران :: افق میهن

یکی از اعضای انجمن واردکنندگان برنج به مشکلات گسترده واردکنندگان اشاره کرد و گفت که الزام واردات بدون تأمین مالی مشخص و فروش اجباری کالاها در سیستم های دولتی یکی از مهمترین چالش های این بخش بدون قدرت بازرگان است.

Alireza Parvizi ، عضو انجمن واردکنندگان برنج ، نماینده خانواده نسل سوم است که بیش از بیست سال در واردات غذاها ، به ویژه برنج و حبوبات فعال بوده است. این فعال اقتصادی با تکیه بر تجربه عمیق و سابقه خانوادگی ، از جمله واردکنندگان برنج و برنج.

در مصاحبه ای با آژانس خبری ایلنا ، پارویزی وضعیت بازار و چالش های واردات را بیان کرد و تجربیات وی را در این زمینه شرح داد که می توانید در زیر بخوانید.

مشکلات تخصیص ارز و فشار بر واردکنندگان

این عضو انجمن واردکنندگان برنج یکی از چالش های جدی واردکنندگان را به عنوان مسئله تخصیص ارز غیر به دست آمده ذکر کرد و گفت: “متأسفانه ، آبان ماه گذشته ، تاکنون ، ارز که باید برای واردات اختصاص یابد ، هنوز به ما تحویل داده نشده است ، و این تأخیرها فشار مالی زیادی را به فعالان این زمینه وارد کرده است ، زیرا وارد کننده مجبور است از سرمایه شخصی خود برای تهیه کالا استفاده کند. در حالی که فروشندگان خارجی تمایلی به انتظار ماه برای حل و فصل ندارند.

وی افزود: در بسیاری از موارد ، اگر بیش از دو ماه با شرکت های خارجی تأخیر کند ، واردکنندگان موظفند کمیسیون تأخیر را بپردازند ، معمولاً بین ۲ تا ۵ درصد از ارزش محموله. ” این هزینه ها ، همراه با مشکلات داخلی ، ادامه فعالیت را بسیار دشوار می کند.

سهمیه و اجبار وارد واردات بدون تأمین مالی

به گفته پارویزی ، واردات در ایران مشمول سیستم سهمیه است و این سهمیه ها در سه ماه به شرکت ها اختصاص می یابد.

وی افزود: “ما معمولاً در هر فصل بین ۲ تا ۳ تن سهمیه واردات داده می شود. اما نکته این است که ما ملزم به واردات هستیم ، در حالی که مشخص نیست چه زمانی و با چه زمانی ارز ارائه نمی شود. اگر واردات کنیم ، سهمیه ما برای دوره های بعدی حذف می شود و اگر وارد کنیم ، باید بدون دانستن اینکه بازده سرمایه در حال انجام است ، سرمایه شخصی را بپردازیم.

پارویزی با اشاره به اعلامیه اخیر واردات ۶۰۰۰ تن برنج ، گفت: “از فعالان بخش خصوصی خواسته شده است که بدون مشخص کردن منابع ارزی یا زمان تسویه حساب ، این مبلغ را وارد کنند.” این بدان معنی است که وارد کننده باید کالاهایی را با سرمایه شخصی وارد کند ، یک شرکت دولتی (GTC) را تحویل دهد و منتظر بماند تا ارز در آینده ای ناشناخته اختصاص یابد. با این حال ، نرخ ارز نوسان می کند و قیمت ها به طور مداوم در حال تغییر هستند.

عضو انجمن واردکنندگان رایس از عملکرد شرکت دولتی GTC انتقاد کرد و گفت که این شرکت که قبلاً وارد کننده مستقیم بود ، اکنون واردکنندگان را موظف می کند کالاها را با اعتبار خود وارد کنند و سپس به GTC تحویل دهند.

مشکلات سیستم بازاریابی پیچیده و بوروکراسی پیچیده

یکی دیگر از چالش هایی که وی می گوید این است که واردکنندگان با آن روبرو هستند ، راه اندازی یک سیستم بازار است که طبق قانون جدید ، وارد کننده باید محدودیت های جدیدی را برای فروش کالا ایجاد کند ، وارد کننده باید پس از ترخیص کالا را در سیستم بازار ثبت و بفروشد. حساب بانکی در بانک کشاورزی نیز باید باز شود و کلیه نقل و انتقالات مالی از طریق آن ، تحت نظارت کامل وزارت کشاورزی جهاد انجام شود. این بدان معنی است که تاجر تقریباً هیچ اقتدار بر محصول خود ندارد.

وی افزود: “هنگامی که هیچ ارز اختصاص نمی یابد ، چگونه می توان انتظار داشت وارد کننده سیستم را وارد کند و تأمین کند؟” هزینه های انتقال ارز در کشورهای واسطه ای مانند Türkiye یا امارات متحده عربی بین ۲ تا ۵ ٪ است که به هیچ وجه محاسبه نمی شود. علاوه بر این ، کمیته ها نیز باید برای انتقال پول به بانک کشاورزی پرداخت شوند که این امر مالیات و هزینه دیگری را برای وارد کننده ایجاد می کند.

آینده مبهم واردات برنج به کشور

در پایان ، پاروزی ابراز نگرانی از آینده واردات برنج در کشور و گفت: “با روند فعلی ، من نمی دانم که وارد کننده در سه ماه آینده مایل به پذیرش واردات برنج خواهد بود.” بسیاری از واردکنندگان از ابتدای سال به دلیل عدم تخصیص ارز و تأخیر در پرداخت ها تمایلی به ادامه فعالیت خود ندارند و اگر اوضاع ادامه یابد ، مطمئناً بازار مشکل جدی خواهد داشت.