چرا آسانسور آینه دارد؟ پاسخ اصلا چیزی نیست که فکر می‌کنید
زومیت: ما هر روز به آسانسور سوار می شویم ، به خودمان در آینه نگاهی می اندازیم و ممکن است هرگز از خودمان نپرسیم که این سطح صیقلی واقعاً در آنجا چیست. آیا فکر می کنید فقط برای زیبایی یا بررسی ظاهر یا سلفی با آیفون؟ داستان بسیار پیچیده تر و جذاب تر از آن است. داستان از زمانی شروع شد که آسانسورها آهسته و کمی ترسناک بودند و مهندسان به جای دستکاری موتورهای گران قیمت ، یک راه حل روانشناختی هوشمندانه پیدا کردند: آینه ها!
شما حتماً بارها در آینه در آسانسور به خود نگاه کرده اید ، اما آیا تا به حال از خود پرسیده اید که واقعاً این سطح براق چیست؟ ممکن است فکر کنید که فقط برای زیبایی یا بررسی نصب شده است ، اما داستان حضور آینه ها در آسانسور یک داستان روانشناختی جذاب و هوشمندانه است. همه چیز از زمانی شروع شد که آسانسورها کند ، پر سر و صدا و کمی ترسناک بودند و مردم منتظر این فضای محکم و بسته بودند. به جای دستکاری موتورهای گران قیمت ، مهندسان یک راه حل خلاقانه و ارزان قیمت پیدا کردند: آینه ها!
آینه ها فضای را بزرگتر و جذاب تر می کنند و احساس تنگناها را کاهش می دهند. از طرف دیگر ، آنها یک سرگرمی کوچک را برای شما فراهم می کنند. وقتی خود را می بینید ، ذهن شما به مرور زمان منحرف می شود و سفر شما سریعتر به نظر می رسد. علاوه بر این ، آینه ابزاری برای ایمنی مهم برای کاربران ویلچر است که می توانند با خیال راحت پشت سر خود را ببینند ، که در آن سکوت ساکت در کنار غریبه ها یک نکته امن را برای همه فراهم می کند. بنابراین این آینه ، فراتر از یک دستگاه تزئینی ، ترکیبی از مهندسی ، روانشناسی و طراحی هوشمندانه است.
آینه های موجود در آسانسور ساده هستند. اما داستان حضور آنها به ترکیبی از ترس ، زمان ، فریب ادراک و طراحی هوشمندانه برمی گردد. از مهندسانی که به دنبال کاهش اضطراب مسافران در دهه ۱۹۸۰ بودند ، به طوری که طراحان امروز که به دنبال بهبود حس فضا و امنیت هستند ، این سطح براق بسیار فراتر از زیبایی بوده است. در این جعبه عمودی کوچک ، آینه نه تنها ابزار دیدن بلکه ابزاری برای آرامش ، فریب و در نهایت احساس بهتری است.
بیایید کمی برگردیم. روزهایی که برج ها فقط آسمان را خراشیده بودند ، و آسانسور هنوز یک پدیده جدید و کمی ترسناک بود. اواخر قرن نوزدهم و آغاز قرن بیستم ، دکمه فلزی کوچک در کنار درها نمادی از آینده بود. ابزاری برای سریعتر ، اما نه لزوماً بدون اضطراب.
در آن روزها ، آسانسور بیش از راحتی فولاد و سکوت است. فضای محکم که درها با صدای فلزی بسته شده بودند و چند ثانیه بعد ، مردم در تاریکی تاریک. برای بسیاری از مسافران ، این یک تجربه ناخوشایند بود: هیچ منظره ای از تماشای و نشانه حرکت ، فقط سکوت و انتظار وجود نداشت. احساس تنگناها ، اضطراب و زمان آهسته به مشکل طراحی تبدیل شد.
طراحان و مهندسان مجبور بودند برای یک مشکل غیر فنی یک راه حل فنی پیدا کنند: چگونه مردم را در این جعبه فلزی احساس بهتری داشته باشند؟ جواب در سطح روشن آینه بود. اضافه کردن آینه ها در کابین آسانسور ممکن است در ابتدا تصمیم تزئینی تصمیم گرفته باشد ، اما تأثیر عمیقی بر ذهن انسان داشته است. آینه باعث می شود فضا بزرگتر به نظر برسد ، سکوت قابل اطمینان تر شد و مرد در مقابل تصویر خودش نسبتاً آرام خواهد بود.
از آنجا بود که آینه ها جای خود را در طراحی آسانسورها باز کردند. نه به عنوان یک قسمت تزئینی بلکه به عنوان ابزاری روانی و مهندسی. یک راه حل ساده برای یک مشکل پیچیده: نحوه انجام یک سفر چند رشته ای عمودی از اضطراب به یک تجربه مهم.
هیچ کس از محصور شدن بین دیوارهای فلزی لذت نمی برد. در آسانسور ، جایی که فاصله بین آدم و فلز به چند سانتی متر می رسد ، مغز انسان به طور ناخودآگاه هوشیار است. این واکنش غریزی است که در قلب غارها یا تونل ها فعال می شود: یک فضای بسته ، بدون چشم انداز و تنها یک راه.
یکی از مهمترین دلایل استفاده از آینه در آسانسور ، مقابله با حس تنگنا یا کلاستروفوبیا است. ترس غیر منطقی از قرار گرفتن در فضاهای بسته. جایی که شخص احساس می کند قادر به فرار نیست.
آسانسورهای معمولی با دیوارهای نزدیک و بدون پنجره دقیقاً محیطی هستند که این احساس را تحریک می کنند. حتی کسانی که از نظر بالینی از این ترس نمی ترسند ممکن است هنگام سوار شدن احساس ناراحتی ، استرس یا اضطراب کنند. مغز انسان به طور غریزی فضاهای باز را با امنیت و فضاهای بسته مرتبط می کند.
آینه ها این احساس را با یک ترفند ساده اما مؤثر تغییر می دهند: آنها توهم فضا را ایجاد می کنند. بازتاب نور و تصویر در دیواره های آینه باعث می شود مغز فضا بزرگتر و بازتر از اندازه واقعی آن باشد. در نتیجه ، دیوارها در ذهن ناپدید می شوند و کابین از محصور خارج می شود.
این فریب بصری میزان اضطراب را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد و باعث می شود حتی افراد با استعداد سفر خود را آسان تر کنند.
در حقیقت ، آینه در آسانسور نوعی ابزار درمانی محیطی است. ابزاری که به جای تغییر ساختار فیزیکی فضا ، درک ما را تغییر می دهد. همین اصل بعداً در طراحی فروشگاه های کوچک ، اتاق های باریک یا آپارتمان ها مورد استفاده قرار گرفت تا با استفاده از بازتاب آرامش و آرامش بیشتری پیدا کند.
شاید یکی از خلاق ترین عملکردهای آینه در آسانسور تأثیر آن بر درک انسان از زمان باشد. در سالهای اولیه استفاده از آسانسور ، این دستگاه ها بسیار کندتر از مدل های امروز بودند و انتظار برای رسیدن آسانسور و سپس سفر به بالا یا پایین یک مسیر طولانی می توانست یک تجربه کسل کننده و حتی ناامید کننده باشد.
مدیران ساختمان دائماً با شکایات مبنی بر کند شدن آسانسور روبرو می شدند. ترویج ماشین آلات و افزایش سرعت آسانسورها یک راه حل بسیار پرهزینه و دشوار بود ، بنابراین طراحان به دنبال روشی جایگزین و هوشمندانه بودند.
آنها یک اصل روانشناختی مهم را درک کردند: زمان اشغالی کوتاهتر از زمان خالی است. وقتی ذهن ما درگیر فعالیت می شود ، دقیقه ها سریعتر می شوند. بر این اساس ، آینه ها به عنوان یک “فناوری انحرافی” اولیه در آسانسورها نصب شده اند.
به محض ورود آینه ها ، مسافران چیزی را برای سرگرمی پیدا کردند: آنها می توانند ظاهر خود را بررسی کنند ، کراوات خود را صاف کنند ، آرایش خود را تعمیر کنند یا حتی دیگران را در آینه ببینند. به محض اینکه ذهن مسافران در یک فعالیت کوچک درگیر شدند ، دیگر زمان زمان سفر را متوجه نشدند.
این ترفند چنان موفقیت آمیز بود که شکایات مربوط به آسانسور آهسته بدون کمترین تغییر در سرعت مکانیکی آنها به آرامی کاهش یافت. این آینه بود که درک مسافران را از سرعت تغییر داد: نمونه کلاسیک حل یک مشکل مهندسی با یک راه حل روانشناختی.
مدتها قبل از اینکه تلفن های هوشمند به ابزار اصلی ما برای پر کردن زمان های خالی تبدیل شوند ، آینه ها در فضاهای کوچک و عمودی همان نقش را ایفا می کردند.
فراتر از تأثیرات روانشناختی ، آینه ها نقش مهمی در ایمنی و دسترسی آسانسورها برای همه دارند. این جنبه به ویژه برای کاربران ویلچر بسیار مهم است.
در بسیاری از آسانسورها که فقط یک درب برای ورود و خروج دارند ، شخصی که با ویلچر همراه است باید هنگام خروج به عقب برگردد. بدون آینه ، این حرکت “کورکورانه به عقب” می شود. مسافر نمی داند کسی در پشت سر او ایستاده است یا مانع عزیمت است.
آینه نصب شده بر روی دیوار پایین کابین همان مشکل را برطرف می کند. کاربر می تواند پشت آینه را با یک نگاه ساده به بازتاب آینه ببیند ، مطمئن شوید که مسیر باز و ایمن است و با خیال راحت از آسانسور خارج می شود. این جزئیات کوچک اما حیاتی تفاوت بین اضطراب و صلح یا حتی خطر و امنیت را ایجاد می کند.
چنین طرحی نمونه بارز از اصل طراحی است. اصلی که می گوید محیط ها و محصولات باید به گونه ای ساخته شوند که همه افراد ، صرف نظر از توانایی های جسمی خود ، بتوانند از آن استفاده کنند. بسیاری از ما ممکن است هرگز به این عملکرد آینه در آسانسور فکر نکرده باشیم ، اما برای بخشی از جامعه ، این بازتاب ساده استقلال و امنیت را تضمین می کند. به همین دلیل ، در بسیاری از کشورها حضور آینه ها در آسانسورها گزینه زیبایی نیست بلکه یک الزام قانونی در مقررات ساخت و ساز است.
آسانسورها محیط های اجتماعی منحصر به فرد هستند. شما برای مدت کوتاهی در یک فضای بسیار کوچک با غریبه ها ایستاده اید و این فضا یک سکوت سنگین است. این لحظات می تواند از نظر اجتماعی نگران کننده باشد. مردم اغلب نمی دانند به کجا نگاه کنند. خیره شدن به دیگران بی ادب است و نگاه کردن به زمین یا سقف نیز آن را به یک احساس ناخوشایند تبدیل می کند. در اینجا آینه نقش ابزارهای لطیف اجتماعی را ایفا می کند.
در حقیقت ، آینه یک کانونی خنثی و قابل قبول برای نگاه کردن فراهم می کند. بدون نیاز به برقراری تماس چشمی مستقیم و ناخواسته با دیگران ، می توانید به بازتاب خود یا فضای کلی کابین نگاه کنید. این “شغل مودبانه” باعث کاهش تنش اجتماعی می شود و فضای آسانسور بسته را قابل اطمینان تر می کند.
از طرف دیگر ، در آسانسور ، ما با کمبود داده روبرو هستیم و هیچ سرنخی برای موقعیت افرادی که با ما هستند نداریم. آیا هادی در کنار شما است که به محض باز کردن درب ، کیف شما را می دزدند؟ در این شرایط ، آینه احساس کنترل و امنیت را تقویت می کند.
در کنار تمام عملکردهای عملی ، نقش زیبایی شناسی آینه ها نباید نادیده گرفته شود. از دیدگاه طراحی معماری و داخلی ، آینه ها ابزاری قدرتمند برای افزودن ظرافت ، نور و زیبایی به فضا هستند. آنها نور را منعکس می کنند و باعث می شوند کابین آسانسور روشن تر و دلپذیر تر به نظر برسد.
در بسیاری از ساختمانهای لوکس ، هتل های لوکس و برج های اداری مدرن ، آینه ها با سایر مواد مانند استیل ضد زنگ ، چوب گران قیمت یا روشنایی تزئینی برای تقویت پیچیدگی و شکوه ترکیب می شوند.
بدون آینه ، آسانسور روی یک جعبه فلزی و کاربردی باقی می ماند ، اما با افزودن آن ، بخشی از هویت طراحی کلی ساختمان می شود. آینه می تواند ساده و پر باشد ، یا به عنوان قطعات تزئینی و قاب استفاده شود. در هر صورت ، این عنصر مرز بین مهندسی صرف و هنر طراحی داخلی را پر می کند و نشان می دهد که عملکرد و زیبایی می تواند با هم کار کند.
آسانسور دیگر فقط وسیله حمل و نقل نیست ، اما اولین فضایی که بازدید کنندگان در یک ساختمان تجربه می کنند و طراحی آن می تواند تأثیر ماندگار در ذهن افراد داشته باشد. شاید این امر این سرنخ را برای ظهور عکاس سلفی آسانسوری به شما بدهد.
با پیشرفت فناوری ، آسانسورها بسیار سریعتر و کارآمدتر شده اند و ممکن است دیگر نیازی به آینه برای سرگرمی مسافران نباشد ، زیرا تلفن های هوشمند این کار را به عهده گرفته اند. با این حال ، آینه ها در اکثر آسانسورها یک ویژگی استاندارد هستند.
دلیل این پایداری اثربخشی اثبات شده آنها در طول سالها و مهمتر از همه الزامات قانونی برای دسترسی است. آینه ها آنقدر به هویت آسانسور گره خورده اند که وارد کابین بدون آینه می شود ، باعث ایجاد نقص و بیگانگی می شود.
بنابراین ، دفعه بعد که وارد آسانسور می شوید و به بازتاب خود در آینه نگاهی می اندازید ، به یاد داشته باشید که این سطح صیقلی فقط برای عزت نفس نیست و یک راه حل کاملاً محاسبه شده با اهداف متعدد است: ما را به مرور زمان منحرف می کند ، فضای اجتماعی را کاهش می دهد ، فضای را برای افراد بزرگ می کند.
