چرا در قرون وسطی مردم مومیایی‌ها را می‌خوردند؟

افق میهن پایگاه داده اخبار تحلیلی (ofoghmihan.ir):

اخبار یورو: مومیایی ها ، این اجساد خشک شده هزاران سال ، از شگفت انگیزترین بناهای تاریخی مصر باستان هستند. قرن ها ، دیدگاه مردم از این اجسام پیچیده در پارچه های کتانی با حیرت ، رمز و راز و گمانه زنی از قدرتهای فوق طبیعی آمیخته شد.

در واقع مومیایی ها نه تنها بقایای انسانهای گذشته ، بلکه واسطه های بین دنیای زنده و مردگان و حامل های نیروی ناشناخته بودند. نیروهایی که بعداً به دنبال درمان درد و بیماری بودند.

تاریخ پزشکی سرشار از معالجه است که از علم امروز عجیب ، گمراه کننده یا حتی وحشتناک به نظر می رسد. یکی از جالب ترین آنها “مومیایی” است. دارویی که از بقایای مومیایی شده انسان و یک بار در اروپا به عنوان یک اکسیر شفابخش گرفته شده است.

بین قرن دوازدهم و هفدهم ، پزشکان در سراسر اروپا مومیایی ها را برای درمان بیماری های مختلف مانند خونریزی داخلی ، شکستگی استخوان ، صرع و مالیخولیا تجویز کردند.

این پودر ، مشتق شده از مومیایی های مصر یا اجساد جدیدتر ، در داروخانه ها فروخته شد و در بین نخبگان اروپایی و ثروتمند بسیار محبوب بود. این پودر حتی به عنوان تقویت کننده میل جنسی مورد استفاده قرار می گرفت.

اعتقاد به خواص درمانی مادر بر اساس تئوری های پزشکی مشترک زمان بود. یکی از این تئوری ها “اصل شباهت” بود که می گفت هر ماده ای که مشابه این بیماری باشد می تواند بتواند آن را درمان کند.

از آنجا که گوشت مومیایی شده برای قرن ها حفظ شده بود ، پزشکان آن را برای درمان فساد داخلی ، زخم ها و اندام ها مناسب می دانستند.

نظریه دیگری به نام “حیاتی” وجود داشت که معتقد بود نیروی زندگی از یک بدن به بدن دیگر منتقل می شود. به خصوص اگر بدن اهدا کننده فردی مومیایی شده باشد.

در پزشکی قرون وسطایی ، کلمه عربی “Mūmiyā” به عنوان “مادر” به لاتین منتقل شد ، که به معنای “قیر از ایران” و “مومیایی” بود.

با این حال ، مترجمان اروپایی این کلمه را با مومیایی های مصری اشتباه کردند و این اشتباه منجر به راه اندازی تجارت گسترده بقایای انسانی شد.

به تدریج ، کلمه مومیایی به معنای “لثه سیاه استخراج شده از اجساد مومیایی شده مصر” است که منجر به رونق تجاری سودآور بین مصر و اروپا شد.

در قرون وسطی ، مومیایی برای درمان طیف گسترده ای از بیماری ها توصیه می شد. از سل و سکته مغزی گرفته تا غم و پیری. داروسازان آن را در کنار سایر مواد به دست آمده از بدن انسان ، مانند پودر جمجمه و چربی انسان مقطر فروختند.

هرچه مومیایی مسن تر بود ، مؤثرتر بود. اما با افزایش تقاضا و عدم وجود مومیایی های اصلی مصر ، قاچاقچیان و دلالان به ارگان های جدید و حتی اعدام ها روی آوردند.

پزشک سوئیسی پاراسوس معتقد بود که فقط اجساد جدید با ارزش هستند و اجساد مومیایی شده فاقد آن هستند. بسیاری دیگر کل داستان را یک خرافات بی اساس می دانستند.

در قرن هفدهم و هجدهم ، با رشد علم تجربی و پیشرفت در کالبد شکافی ، اعتقاد به خواص درمانی صدها سال پارچه به تدریج از بین رفت. در عین حال ، نگرش عمومی نسبت به انسان نیز تغییر کرد.

با ظهور علم مصر و دیدگاه باستان شناسی از مومیایی ها ، آنها دیگر مواد مخدر نبودند بلکه اشیاء تاریخی و فرهنگی بودند. مصرف آنها نه تنها علمی بود ، بلکه غیر انسانی نیز محسوب می شد.

بنابراین ، تا اوایل قرن هجدهم ، “مومایا” تقریباً از پزشکی حذف شد و بخشی از تاریخ تاریک پزشکی شد.

پزشکی مدرن ؛ خرافاتی

کاهش “مومیایی” یادآور این واقعیت است که دانش پزشکی دائما در حال تحول است. روش هایی که زمانی مورد احترام و علمی قرار گرفته اند ممکن است به عنوان یک اشتباه یا حتی بی رحمانه تلقی شوند.

با این حال ، در عصر حاضر ، تمایل به کشف “اکسیر زندگی” در جای خود باقی مانده است. از درمان سلول های بنیادی گرفته تا مکمل های طول زندگی. تنها تفاوت این است که امروز ، حمایت علمی و آزمایشگاهی جایگزین خرافات شده است.

در حالی که تلاش برای کشف روشهای جدید انجام می شود ، مروری بر گذشته “مومیایی درمانی” به ما یادآوری می کند که مرز بین علم و خرافات همیشه مشخص نیست.