چرا دولت ایتالیا علیه سس‌های پاستا در بروکسل اعلام جنگ کرده است؟
دولت راست‌گرای ایتالیا که خود را نگهبان غذاهای سنتی این کشور می‌داند و در سال ۲۰۲۲ عنوان «حاکمیت غذایی» را به وزارت کشاورزی و جنگلداری اضافه کرد، اکنون پس از آنچه «جنجال بین‌المللی سس پاستا» نامیده می‌شود، در نظر دارد مقررات جدیدی را تدوین کند.
در همان سال دولت ائتلافی به رهبری حزب برادران ایتالیا که خود را «حامی حاکمیت ملی» معرفی می کند، عنوان «ساخت ایتالیا» را به وزارت شرکت ها اضافه کرد.
فرانچسکو لولوبریجیدا، وزیر کشاورزی، اداره غذا و جنگلداری ایتالیا، حفاظت و دفاع از غذاهای ایتالیایی و محصولات ایتالیایی را در سطح جهانی یکی از اولویت های اصلی خود می داند. همزمان کمپینی برای ثبت غذاهای ایتالیایی در فهرست میراث فرهنگی ناملموس یونسکو در جریان است.
دولت همچنین در تلاش است با محصولاتی که با نام های ایتالیایی در بازار جهانی عرضه می شوند و تظاهر به اصالت ایتالیایی دارند، مقابله کند.
آقای لولوبریجیدا اخیراً اعلام کرده است که تحقیقاتی در مورد سس‌هایی که در فروشگاه Dolce در پارلمان اروپا در بروکسل با تصویر پرچم ایتالیا فروخته می‌شوند، آغاز شده است. یکی از دلایل این جنجال و “رسوایی” این است که سس کاربونارا به جای گوانسیاله که در دستور سنتی ژامبون گونه خوک است، با پانچتا تهیه می شود که از شکم خوک درست می شود.
آقای لولوبریگیدا در شبکه‌های اجتماعی نوشت: دیدن این‌ها در قفسه‌های سوپرمارکت‌های پارلمان اروپا قابل قبول نیست. من درخواست تحقیقات فوری کرده ام.”
پس از این سخنان که از سوی وزیر حزب «برادران ایتالیا» گفته شد، نمایندگان این حزب در پارلمان اروپا در نامه ای به روبرتا متزولا، رئیس پارلمان، نسبت به نام سس های فروخته شده و استفاده از پرچم ایتالیا اعتراض کردند.
اما فروشگاه‌های زنجیره‌ای بلژیکی Dolls می‌گوید که محصولات آن کاملاً مطابق با مقررات جاری است.
پس از پست وزیر دولت ایتالیا، برخی رسانه های بین المللی مدعی شدند که این محصولات از قفسه فروشگاه های داخل پارلمان اروپا جمع آوری شده است. اما تا چند روز بعد، آنها همچنان در قفسه های چندین شعبه Dolls در بروکسل دیده می شدند.
مدیریت فروشگاه در توضیحی به روزنامه HLN گفت: واکنش ها و توجه رسانه ها به برخی از سس های ماکارونی برند Dolls برای ما کمی غیرمنتظره بود. سخنگوی این شرکت همچنین گفت که پس از واکنش وزیر دولت ایتالیا، تحقیقات صورت گرفته و مشخص شده است که “هم نام و هم بسته بندی کاملا مطابق با مقررات موجود است”. وی افزود: ادعا نشده است که این سس در ایتالیا روی بطری ها تولید شده است، بلکه فقط اشاره کرده است که برخی از مواد تشکیل دهنده آن از ایتالیا بوده و به همین دلیل از پرچم ایتالیا استفاده شده است.
اما به نظر می رسد مقامات ایتالیایی قصد ندارند این موضوع را رها کنند.
در جلسه اخیر کشاورزان ایتالیایی در رم، آقای لولوبریگیدا به تولیدکنندگان قول داد: “برای محافظت از سیستم کشاورزی و مواد غذایی خود، قانونی را تدوین خواهیم کرد که به ما امکان می دهد نسبت به محصولاتی که سعی می کنند ایتالیایی به نظر برسند سختگیرانه عمل کنیم.”
محصولات تقلبی ایتالیا سالانه ۱۲۰ میلیارد یورو خسارت وارد می کند
Coldiretti، کنفدراسیون ملی کشاورزان مستقل، می‌گوید محصولات غذایی با تظاهر به ایتالیایی و با نام‌هایی که ایتالیایی به نظر می‌رسد، سالانه ۱۲۰ میلیارد یورو برای اقتصاد ایتالیا هزینه دارد.
کولدیرتی اعتراض کرد که «قفسه‌های سوپرمارکت‌های داخل پارلمان اروپا مملو از سس‌هایی است که یادآور برخی از معروف‌ترین غذاهای ایتالیایی، از کاربونارا تا آرابیاتا است».
به گفته این سازمان سس های کاربونارا و آرابیاتا از جمله دستوراتی هستند که در خارج از کشور بیشتر مورد تقلید قرار می گیرند. این نمونه‌های نادرست عبارتند از: در بلژیک، خامه به کربنارا اضافه می‌شود که در ایتالیا با تخم‌مرغ، گوانسیاله و پنیر گوسفندی درست می‌شود. بیکن در کشورهای آنگلوساکسون استفاده می شود. و در آمریکا از نوع اشتباه پنیر استفاده می شود.
اگرچه بحث هایی در مورد “تعریف نادرست” دستورات سنتی در ایتالیا هر از گاهی مطرح می شود، برخی از کارشناسان خاطرنشان می کنند که بسیاری از این “سنت ها” در واقع در گذشته نه چندان دور ابداع شده اند. به عنوان مثال، کربنارا، که موضوع بحث این روزها است، گفته می‌شود زمانی که سربازان آمریکایی در جنگ جهانی دوم در ایتالیا، جیره بیکن و تخم‌مرغ خود را با ماکارونی مخلوط کردند، به وجود آمد.
آلبرتو گراندی، کارشناس و محقق تاریخ غذا که کتابی با عنوان «چیزی به نام آشپزی ایتالیایی وجود ندارد» نوشت، در مقاله ای که در سال ۲۰۲۳ در وب سایت خبری ایل پست منتشر شد، دیدگاهی را مطرح کرد که می تواند بحث های امروز را روشن کند.
او نوشت: «مسئله این نیست که کاربونارا باید با گوانسیاله درست شود یا با پنستا. مسئله اصلی این است که بفهمیم چگونه مسائلی که شاید فقط برای چند پنیرساز در پارما و چند رستوران در تراستوره مهم است، به مهم ترین ویژگی هویت ایتالیایی در قرن بیست و یکم تبدیل شده اند.
منبع: بی بی سی
