چرا نسل زِد و نسل هزاره از پاسخ دادن به تلفن بیزارند؟
بی بی سی: “سلام، این پیام رسان یاسمین روفو است. لطفاً اینجا پیام نگذارید زیرا من نه به آن گوش خواهم داد و نه با شما تماس خواهم گرفت.
متأسفانه این پیام در پست صوتی گوشی هوشمند من نیست، اما من مانند اکثر نسل Z و نسل هزاره از ته دل آرزو داشتم که چنین پیام ضبط شده ای در تلفنم داشته باشم.
بر اساس یک نظرسنجی جدید، یک چهارم افراد بین ۱۸ تا ۳۴ سال هرگز تلفن خود را پاسخ نمی دهند. شرکت کنندگان در این نظرسنجی می گویند صدای زنگ تلفن برایشان مهم نیست و آن را نمی شنوند. معمولاً با اس ام اس جواب می دهند و اگر شماره ای که با آنها تماس گرفته ناآشنا باشد، آن را در اینترنت جستجو می کنند.
مطالعه دیگری که توسط سازمان یوسفیچ با حضور ۲۰۰۰ نفر انجام شده است نشان می دهد که ۷۰ درصد افراد ۱۸ تا ۳۴ ساله پیامک را به تماس تلفنی ترجیح می دهند.
برای نسل قدیمی صحبت کردن با تلفن طبیعی است. پدر و مادر من سال های نوجوانی خود را صرف دعوا با خواهر و برادرشان از طریق تلفن خانه کردند. تلفنی که در راهروی خانه بود و اگر با آن صحبت می کردند همه اهل خانه از صحبت هایشان باخبر می شدند.
برخلاف پدر و مادرم، سال های نوجوانی من با پیامک سپری شد.
از همان لحظه ای که در تولد ۱۳ سالگیم یک گوشی تاشوی صورتی نوکیا هدیه گرفتم، به پیامک معتاد شدم.
بعد از بازگشت از مدرسه، تمام بعدازظهر را صرف پیام دادن به دوستانم کردم. پیام های متنی که باید فقط ۱۶۰ کاراکتر باشد. من با وسواس تمام فضاها و حروف صدادار غیرضروری را حذف می‌کردم تا زمانی که کل پیامک چیزی شبیه به زبان عجیبی از حروف بی‌صدا شود که حتی آژانس اطلاعات بریتانیا هم نمی‌توانست آن را رمزگشایی کند.
از این گذشته، زمانی که اس ام اس ۱۰p بود، هیچ راهی وجود نداشت که اجازه دهم به ۱۶۱ کاراکتر برسد.
در سال ۲۰۰۹، هر تماس تلفنی با تلفن همراه ممکن است هزینه زیادی داشته باشد.
وقتی پدر و مادرم قبض ماهانه تلفن را دیدند، به من یادآوری کردند: “ما این تلفن را به تو ندادیم که تمام بعدازظهر با دوستانت وقت بگذاری.”
این اتفاق افتاد که نسلی از بازیکنان اس ام اس متولد شد. تماس با تلفن همراه فقط برای مواقع اضطراری بود و گهگاه از تلفن ثابت خانه برای صحبت با پدربزرگ و مادربزرگ استفاده می شد.
دکتر النا تورونی روانشناس توضیح می دهد که چون نسل جوان به صحبت با تلفن عادت ندارد، برایشان عجیب به نظر می رسد زیرا رایج نیست.
این باعث می‌شود که این نسل از زنگ زدن تلفنشان بترسند و فکر کنند اتفاق بدی افتاده است. (البته دیگر زنگ تلفن هیچ فرد ۳۵ ساله ای بلند نیست، اما حتی روشن و خاموش کردن صفحه نمایش گوشی در حالت بی صدا نیز همین ترس را ایجاد می کند.)
بیش از نیمی از جوانانی که در نظرسنجی یوسفیچ شرکت کردند، گفتند که یک تماس تلفنی ناگهانی به معنای خبر بدی برای آنها است.
روان درمانگر الیزابت اسکینر می گوید که اضطراب ناشی از یک تماس تلفنی به این دلیل است که ما آن را با “چیزی بد، احساس ترس یا چیز بدی در راه است” مرتبط می کنیم.
او می‌گوید: «زندگی‌ها شلوغ‌تر شده‌اند و برنامه‌های کاری غیرقابل پیش‌بینی‌تر شده‌اند، و این زمان زیادی را برای رسیدن به دوستان باقی نمی‌گذارد. به همین دلیل تماس تلفنی فقط برای مسائل و کارهای مهم زندگی که معمولا جزو کارهای پیچیده یا سخت زندگی هستند، کاربرد دارد.
جک لنگلی ۲۶ ساله تأیید می کند: «دقیقاً همین است. او می افزاید که هرگز به شماره های ناشناس پاسخ نمی دهد زیرا آنها معمولا “یا کلاهبرداری هستند یا سعی در فروش چیزی دارند.”
او می‌گوید: «به‌جای تلاش برای یافتن اینکه این شماره کیست و از کجاست، ساده‌ترین کار این است که آن را نادیده بگیرید و پاسخ ندهید».
اما صحبت نکردن با تلفن به این معنا نیست که جوانان این دوران با دوستان خود در تماس نیستند. در طول روز می توانید پیام هایی را که در گروه های چت رد و بدل می شوند بشنوید. چت هایی که مملو از پیام های پیش پا افتاده، میم ها، شایعات و اخیراً پست های صوتی است.
بیشتر این مکالمات در شبکه های اجتماعی به خصوص در اینستاگرام و اسنپ چت انجام می شود که ارسال عکس و میم همراه با متن راحت تر است.
اگرچه همه جوانان قبول دارند که تماس تلفنی دور از ذهن است، اما در مورد پیام های صوتی، تفاوت هایی بین آنها وجود دارد.
در مطالعه یوسفیچ، ۳۷ درصد از افراد ۱۸ تا ۳۴ ساله گفتند که ارسال پیام صوتی بهترین روش ارتباطی برای آنهاست. از سوی دیگر، در سنین ۳۵ تا ۵۴ سال، تنها یک درصد از شرکت کنندگان پیام های صوتی را به تماس های تلفنی ترجیح می دهند.
سوزی جونز، دانشجوی ۱۹ ساله، گفت: «پست صوتی مانند صحبت کردن با تلفن است، اما بهتر است. خوبی این است که شما می توانید صدای دوست خود را بشنوید، اما اجباری نیست، بنابراین یک راه مودبانه برای برقراری ارتباط است.”
اما برای من، گوش دادن به پیام پنج دقیقه ای دوستم که سعی می کند مرا در مورد چیزهای جدید زندگی اش به روز کند، واقعاً سخت است. صحبت هایش به جاهای بی ربط کشیده می شود، وسطش پر از مکث و تفکر است و می شد کل ماجرا را در چند پیام کوتاه کوتاه خلاصه کرد.
پیامک و پیام صوتی هر دو به جوانان اجازه می‌دهند با سرعت خودشان ارتباط برقرار کنند، که منجر به پاسخ‌های متفکرانه‌تر و بهتر می‌شود.
ترس از تلفن در محل کار
اما ترس از تلفن تا چه حد بر زندگی حرفه ای شما تأثیر می گذارد؟
هنری نلسون کیس یک وکیل ۳۱ ساله و تهیه کننده محتوا است. مجموعه ویدیوهای او به نام «نسل هزاره به دام افتاده» برای مخاطبانش واقعا قابل درک است. ویدئوهای طنز کوتاه او موضوعاتی مانند: استرس ارسال ایمیل به همه کارکنان یک شرکت، رد کردن مودبانه درخواست اضافه کاری و ترفندهای مختلف برای جلوگیری از تماس تلفنی کاری را پوشش می دهد.
وی می گوید: این مسائل همه مربوط به اضطراب ناشی از صحبت زنده و چهره به چهره است، احساس ناراحتی ناشی از آن، نداشتن پاسخ به سؤالات و اجبار به پاسخ فوری، همه اینها دلایلی است که باعث می شود. او از صحبت کردن با تلفن متنفر است.
دکتر تورونی می گوید: مکالمات تلفنی شفاف تر است و فرد را در موقعیت آسیب پذیرتری قرار می دهد. صحبت کردن با تلفن به سطح بالاتری از صمیمیت و صمیمیت نیاز دارد، در حالی که پیامک نیازی به احساس صمیمیت ندارد و می‌توانید بدون احساس آسیب‌پذیری و بیش از حد آشکار ارتباط برقرار کنید.
دونجا رلیک ۲۷ ساله و وکیل است. او می گوید که در محل کار تا حد امکان از صحبت کردن با تلفن اجتناب می کند زیرا “معمولاً زمان زیادی را می گیرد و شما را از کارهای دیگری که باید انجام دهید بازمی گرداند.”
خانم اگزینر می گوید: «به جای تماس تلفنی، می توانستید ایمیل بزنید.
او توضیح می دهد: «این روزها تمایل فزاینده ای برای صرفه جویی در زمان وجود دارد. وقتی با کسی تماس می گیرید، لازم است که او از انجام کاری که انجام می دهد دست بردارد و توجه خود را به گفتگو با شما معطوف کند. این کار برای کسانی که عادت دارند چندین کار را همزمان انجام دهند مشکل ساز است.
جیمز هولتون، ۶۴ ساله، صاحب یک شرکت است. او می‌گوید که کارمندان جوانش به ندرت به تلفن پاسخ می‌دهند: «آنها صدای ضبط شده‌ای روی تلفن خود دارند که می‌گوید در حال حاضر مشغول هستند، یا شماره من را در فهرست انتقال داده‌اند، بنابراین هرگز تماس‌های من را دریافت نمی‌کنند».
“آنها همیشه بهانه ای در آستین دارند. رایج ترین آن این است که تلفن من در حالت بی صدا بود، بنابراین من آن را ندیدم و فراموش کردم که بعداً تماس بگیرم.”
او می گوید در نهایت مجبور شد به این وضعیت عادت کند زیرا متوجه شد: «یک نوع فاصله ارتباطی بین آنها وجود دارد، اگر کارمندان در ارسال پیامک راحت ترند، من موظفم به درخواست آنها احترام بگذارم.
اما سوال اینجاست: آیا ترجیح ارتباط غیرکلامی و تمایل به کار در خانه باعث می شود که ما توانایی گفتگوهای غیررسمی و برنامه ریزی نشده را از دست بدهیم؟
دکتر اسکینر می گوید اگر این روند ادامه پیدا کند، ممکن است احساس نزدیکی و ارتباط با دیگران را از دست بدهیم.
کیارا برودی، ۲۵ ساله، مدیر سوپرمارکت است. او از این روند حمایت می کند و می گوید: “وقتی مافوقم با من تماس می گیرند، خوشحال و سپاسگزارم.”
“به نظر من در یک تماس تلفنی احساس و توجه به طرف مقابل بیشتر از پیامک است، زیرا باید کمی برای آن تلاش کنید.” وقتی مدیر با شما تماس می گیرد، به این معنی است که او برای چیزی ارزش قائل است. شما انجام می دهید.”
کیارا به خصوص دوست دارد در روزهایی که در خانه کار می کند با همکارانش تلفنی صحبت کند: “کار کردن در خانه احساس انزوا می کند. ارتباط با دیگران احساس خوبی دارد.”
اگرچه ممکن است برخی بگویند این شیوه جدید ارتباطی نشانه دیگری از بی ثباتی و باری این نسل است، اما واقعیت فراتر از این تعصبات است.
مسئله اصلی سازگاری است. شکی نیست که ۲۵ سال پیش برای برخی افراد تغییر عادات خود از فکس به ایمیل دشوار بود. اما این تغییر عادت ارتباط را بسیار آسان کرده است.
شاید اکنون زمان پذیرش عملکرد SMS است. همانطور که در دهه ۹۰ دستگاه فکس را کنار گذاشتیم، اکنون در سال ۲۰۲۴ ممکن است زمان توقف تماس های تلفنی فرا رسیده باشد.
