چشمک بیرانوند به جام جهانی ۲۰۲۶؛ اگر می‌توانی من را بگیر!

علیرضا بیرانوند در شبی که ورزشگاه یادگار امام تبریز مملو از هیجان، اضطراب و فریاد بود، بار دیگر نشان داد که چرا نامش با «اعتماد» در بازی های بزرگ فوتبال ایران مترادف است. پس از ۱۲۰ دقیقه نفس گیر، دیدار حساس تراکتورسازی و پرسپولیس در جام حذفی به ضربات پنالتی کشیده شد. جایی که بیرانوند از یک دروازه بان صرف عبور کرد و به عنوان رهبر واقعی تیمش ظاهر شد. لیدری که نه تنها توپ ها را کنترل می کرد، بلکه نبض روانی بازی را نیز کنترل می کرد.

درگیری شدید؛ شبی برای دروازه بانان

جریان بازی در وقت های معمولی و اضافه تصویر روشنی از یک تقابل تاکتیکی و فشرده بود. هر دو تیم با احتیاط و تمرکز بالایی بازی کردند و همین موضوع باعث شد تا نقش دروازه بان ها بیش از پیش برجسته شود. پیام نسیم دروازه بان آماده پرسپولیس با واکنش های خوبی نشان داد که با انگیزه بالایی وارد این دیدار شده و حتی در ضربات پنالتی هم بی تاثیر نبوده است.

با این حال، این شب شبی نبود که بتوان این دو دروازه بان را به سادگی مقایسه کرد. بلکه صحنه ای بود برای نشان دادن تفاوت سطح، تجربه و مدیریت فشار. بیرانوند در لحظاتی ظاهر شد که فوتبال بیشتر از تکنیک نیاز به شخصیت دارد.

کابوس پنالتی ها و ورود بیرانوند

جشن پنالتی های تراکتور بد آغاز شد; دو ضربه اول از دست رفت و سکوها شوکه شدند. در چنین شرایطی فشار روحی می تواند هر تیمی را از هم بپاشد اما اینجا بود که بیرانوند بازیکن اصلی شد. جهت گیری دقیق، واکنش های انفجاری و آرامش ناشی از سال ها تجربه در بالاترین سطح فوتبال ورق را به نفع میزبان ورق زد.

او با بلوک های متوالی نه تنها پنالتی ها را گرفت، بلکه به هم تیمی هایش امید نیز تزریق کرد. فراتر از یک مهار ساده.

بلیت صعود به جام حذفی در دست است!

تصویری که از این شب در ذهن هواداران نقش بست فقط غواصی نبود. لحظه ای که بعد از خراب شدن پنالتی فرجی و مهار ضربه محمد عمری، بیرانوند رو به روی سکوها ایستاد و با حرکات دستش پیام آرامش داد، جوهره شخصیت او را نشان داد: دروازه بانی که فشار را می پذیرد، آن را مدیریت می کند و به اطرافیانش منتقل می کند.

در فوتبال مدرن گاهی زبان بدن به اندازه مهارت فنی اهمیت دارد و بیرانوند در این زمینه استادانه عمل کرد.

گل دقیقه آخر، اما تمرکز همچنان باقی است

حتی گلی که تراکتور در دقایق پایانی دریافت کرد چیزی از ارزش های بیرانوند کم نکرد. جمعیت حاضر در محوطه جریمه عملا فرصت واکنش را از او سلب کردند، اما مهمتر از آن واکنش ذهنی پس از گل بود. بیرانوند کوتاه نیامد، تمرکز تیم را حفظ کرد و در نهایت عامل اصلی صعود شد. این تفاوتی است که در بازی های بزرگ سرنوشت را تغییر می دهد.

من شماره یک هستم!

نمایش بیرانوند در تبریز پاسخی روشن به همه شبهات بود. چرا او سال ها مرد اول دروازه تیم ملی بوده و سرمربیان مختلف در مسابقات به او تکیه می کنند. آمادگی ذهنی، تجربه بین المللی و توانایی مدیریت لحظات حساس، بیرانوند را به یک سرمایه بزرگ برای تراکتورسازی و تیم ملی تبدیل کرده است. او در این دیدار نشان داد که تفاوت حذف و صعود گاهی فقط «دروازه بان ویژه» است. پستی که به قول ایرانی گواردیولا واجب تر از پدر و مادر خوب است!

اظهارات جنجالی در مورد آینده

بیرانوند بعد از این بازی از آینده خود صحبت کرد که تاثیر زیادی داشت. او گفت:

قطعا تمام موفقیت هایی که با پرسپولیس کسب می کنم در خاطر من و هواداران خواهد ماند، ممکن است سال آینده تصمیمی بگیرم که خیلی ها را ناراحت کند اما قهرمانی های به دست آمده از یادها نمی رود.

وی همچنین با تبریک به پرسپولیس افزود: نگذارید ۱۲ قهرمانی با یک نایب قهرمانی در آسیا زود فراموش شود.

احترام به مسابقات ملی

بیرانوند در پایان درباره رقابت با پیام فریش برای حضور در جام جهانی گفت: برای همه دروازه بان های لیگ احترام قائل هستم، پیام چند سالی است که در تیم ملی کنار من است و امیدوارم امسال اتفاقات خوبی برای او بیفتد و او را در جام جهانی ببینیم.

شبی که در تبریز گذشت بیش از هر چیز یک پیام داشت. علیرضا بیرانوند همچنان مرد شماره یک لحظات سرنوشت ساز فوتبال ایران است.