پرندگان موجودات منحصر به فردی هستند. برخی از آنها بدون بال زدن کیلومترها اوج می گیرند، برخی دیگر بیش از نیم قرن عمر می کنند و برخی به معنای واقعی کلمه رنگارنگ و رنگین کمانی هستند.
وقتی به پرنده ای که در دوردست پرواز می کند نگاه می کنید، آیا تا به حال فکر کرده اید که چقدر می تواند پرواز کند؟
گونه ای که رکورد بالاترین ارتفاع پرواز را در بین تمام پرندگان دارد Gyps rueppellii است. در سال ۱۹۷۳، یک کرکس روپل با یک هواپیمای مسافربری تجاری در ارتفاع ۱۱۳۰۰ متری بر فراز ساحل عاج در غرب آفریقا برخورد کرد.
این هواپیما با وجود از دست دادن یکی از موتورهای خود موفق به فرود آمد. اما پرنده چندان خوش شانس نبود و زنده نماند. از این پرنده تنها ۵ پر کامل و ۱۵ تکه پر کوچکتر باقی مانده بود که البته برای شناسایی گونه و تایید قد باور نکردنی این پرنده کافی بود.
این پرنده بومی منطقه ساحل آفریقا است و در چندین کشور از جمله زیمبابوه، سنگال و اتیوپی یافت می شود. طول بال های قدرتمند این پرندگان به بیش از ۲ متر می رسد، با این حال این کرکس های روپل به ندرت از آنها در پرواز استفاده می کنند.
در واقع این کرکس ها در صعود مداوم خود به ارتفاعات و برای اوج گرفتن و جستجوی طعمه، اغلب بر روی ستون های حرارتی و بالارونده جو سوار می شوند.
دانشمندان می گویند کاملاً ممکن است که حادثه برخورد یک کرکس روپل در سال ۱۹۷۳ با یک هواپیمای تجاری یک استثنا باشد. در واقع، دلایلی وجود دارد که چرا پرندگان معمولاً در نزدیکی هواپیماهای مسافربری در ارتفاع بالا دیده نمی شوند. یکی از دلایل اصلی مربوط به اکسیژن است.
کرکس دال روپلاز دیگر رقبای کرکس روپل در ارتفاعات می توان به درنای خاکستری اشاره کرد. محققان یکی از این درناها را در ارتفاع ۱۰۰۰۰ متری هنگام فرار از دست یک عقاب در هیمالیا ثبت کرده اند. یک غاز سرسفید نیز در ارتفاع ۷۳۰۰ متری در این منطقه مشاهده شده است.
از زمان ثبت این موارد و حتی با فناوری های نوین ردیابی، سابقه ای از نزدیک شدن پرنده دیگری به رکورد کرکس روپل وجود نداشته است و به همین دلیل، محدودیت پرواز در آسمان همچنان در اختیار این پرنده است.
زیرا اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت، کرکس روپل را در فهرست پرندگان در معرض خطر انقراض طبقه بندی کرده است.
این گونه کرکس، مانند بسیاری از پرندگان مشابه آفریقایی، با از دست دادن زیستگاه، شکار و کاهش دسترسی به تنها منبع غذایی خود، لاشه، در معرض تهدید قرار دارد.
مسمومیت ناشی از سموم دفع آفات از جمله “کاربوفوران” و همچنین داروی “دیکلوفناک” نیز در کاهش جمعیت این پرندگان موثر بوده است.
دیکلوفناک معمولاً به عنوان یک ضد التهاب در درمان های دامپزشکی استفاده می شود، اما کرکس های روپل در صورت خوردن لاشه حیواناتی که این دارو را مصرف کرده اند می توانند بمیرند.
وقتی بدانیم کرکس های روپل می توانند گوشت های آلوده به سیاه زخم و بوتولیسم را بدون هیچ مشکلی بخورند و هضم کنند، شگفت آور می شود.
منبع: یورونیوز
