کشفی جدید که با کاهش مصرف نوعی اسیدآمینه، طول عمرتان را تا یکسوم بیشتر میکند
محققان توانسته اند به سادگی با کاهش یک اسید آمینه در رژیم غذایی موش ها، طول عمر موش ها را تا ۳۳ درصد افزایش دهند. این یافته این سوال مهم را مطرح می کند که چگونه این روش می تواند با اصلاح رژیم غذایی هدفمند منجر به افزایش طول عمر انسان شود.
یافته های کلیدی این تحقیق که در مجله علمی “Cell Metabolism” منتشر شده است، نشان می دهد که دانشمندان با تحقیق روی موش ها نشان داده اند که محدود کردن دریافت اسید آمینه ضروری “ایزولوسین” در رژیم غذایی می تواند روند پیری را کند کرده و حتی طول عمر را افزایش دهد. این نتایج امیدوارکننده امکان طراحی مداخلات تغذیه ای هدفمند برای افزایش امید به زندگی و بهبود کیفیت زندگی انسان را افزایش می دهد.
ایزولوسین: یک اسید آمینه حیاتی اما بالقوه مضر
ایزولوسین یکی از سه آمینو اسید شاخه دار است که برای ساخت پروتئین در بدن ضروری است. با وجود نقش حیاتی بدن قادر به تولید این اسید آمینه نیست و باید از این منابع غذایی از جمله تخم مرغ، لبنیات، پروتئین سویا و انواع گوشت تامین شود.
به گفته دکتر دادلی لامینگ از دانشگاه ویسکانسین: “ترکیبات مختلف در رژیم غذایی ما ارزشی فراتر از محتوای کالری خود دارند و اثرات مستقیمی بر سلامت ما دارند.”
مطالعات قبلی نشان داده است که افراد با شاخص توده بدنی (BMI) بالاتر تمایل به مصرف ایزولوسین بیشتری دارند.
آزمایشی نوآورانه بر روی موش های بالغ
برای بررسی دقیقتر این رابطه، محققان آزمایشی را با موشهای شش ماهه (معادل ۳۰ سال در انسان) طراحی کردند. موش ها به سه گروه شامل یک رژیم غذایی معمولی شامل ۲۰ اسید آمینه معمول، یک رژیم غذایی با کاهش دو سوم اسیدهای آمینه و رژیم سوم با کاهش دو سوم ایزولوسین و بدون تغییر در سایر اسیدهای آمینه تقسیم شدند. موش ها آزاد بودند تا هر چقدر که می خواستند غذا بخورند، اما فقط با رژیم غذایی تجویز شده، و نتایج شگفت آور بود.
اثر محدودیت ایزولوسین با افزایش طول عمر (مردان) به میزان ۳۳ درصد و افزایش طول عمر (زنان) به میزان ۷ درصد و همچنین بهبود در ۲۶ شاخص سلامت همراه بود.
مزایای سلامتی غیر منتظره
محدودیت ایزولوسین نه تنها طول عمر را افزایش داد، بلکه کیفیت زندگی موش ها را نیز بهبود بخشید. محققان مشاهده کردند که کاهش ضعف ناشی از افزایش سن منجر به بهبود کنترل قند خون، حفظ توده عضلانی و کاهش ریزش مو می شود.
با وجود مصرف کالری بیشتر، موش های این گروه وزن متعادلی داشتند و انرژی بیشتری می سوزاندند. در موشهای نر، کاهش اندازه پروستات وابسته به سن و کاهش خطر تومورهای سرطانی نیز ثبت شد.
آیا این یافته ها قابل تعمیم به انسان هستند؟
علیرغم نتایج امیدوارکننده، برون یابی مستقیم این مدل به انسان پیچیده است. دکتر لامینگ هشدار می دهد که:
“شما نمی توانید همه را فقط در رژیم غذایی کم ایزولوسین قرار دهید.” زیرا کاهش گسترده پروتئین ممکن است برای سلامت انسان مضر باشد.
محققان احتمال تولید داروهایی را مطرح کردهاند که مسیرهای متابولیک ایزولوسین را مسدود میکنند، اما این نیاز به مطالعات بیشتر در مورد دوز، ایمنی و تفاوتهای فردی و جنسیتی دارد.
