سینما ملک پدری کسی نیست

افق میهن – مجید دیبازار: ۱- سال گذشته مجید صالحی بازیگر سینما و تلویزیون در مراسم اختتامیه چهل و یکمین جشنواره جهانی فیلم فجر پس از دریافت جایزه خود در مقابل میکروفن گفت: یکی از کارگردانان مؤمن و دوست داشتنی احساسی داشت. برخورد و در روزهای جشنواره گفت کسانی که امسال به جشنواره نیامده اند نه فیلم بسازند و نه فیلم بازی کنند اما اتفاقا علیرغم انتقادهای من دبیر جشنواره به او گفت دموکراسی وجود دارد، یک نفر دوست دارد. به جشنواره بیایم و یکی نیاید بعضی روزها حالمان خوب نیست و بعضی روزها خوب نیستیم وقتی حالمان خوب نیست همه چیز را خراب نکنیم بلکه همدل باشیم و نگوییم هر که از اوضاع ناراضی است. وسایل را جمع کن و از این کشور برو، همه ما متعلق به ایران هستیم.
۲- چند روز پیش که چهل و دومین جشنواره جهانی فیلم فجر به پایان رسید و برندگان سیمرغ دریافت کردند، یکی از روزنامه ها (بخوانید کیهان) که همیشه مخالف همه چیز است و همیشه نیمه خالی لیوان را می بیند، در کخامی محیر العقل نوشت: جشنواره امسال خیلی خوب بود، چون مشاهیر سینما غایب بودند؛ تحریم هم نبود.
۳- مدتهاست که همه می گویند:
«جلوگیری از دوقطبی شدن جامعه»، «جامعه ای که دوقطبی شود پیشرفت نمی کند»، «این طرف و آن طرف مردم را از هم جدا نکنید» و… اما متأسفانه این ماجرا (یعنی قطبی شدن) از این سال شروع شده است. جامعه مدتی است و همچنان ادامه دارد، در این گزارش به این دوقطبی شدن اشاره کرده ایم.
روزنامه کهن که در اصل باید رسانه باشد
او برای بی طرفی خط مشی خود را به رخ دیگران می کشد و بدتر از این که اعلام کند همه باید به تیم ما بیایند، این موضوع را پارسال از زبان آن مدیر مؤمن و محترم که مورد توجه مجید صالحی بود دیدیم، او هم می خواست یک اضافه کند. قطب جدید جامعه، مثل آن مجری زن که یک بار در تلویزیون گفت: «همه نمی خواهند از این کشور بروند» یا آن فردی که می گفت: «مملکت مال حزب الله است». شرم آور است که هر فردی برای اصلاح افکار عمومی که این به اصطلاح دوقطبی سازان درست کرده اند، بیاید حرف بزند، شرور داستان شود و همه بخواهند روی او نفت بریزند. این را هم اضافه کنیم که انتظار نمی رفت محمد خزایی رئیس سازمان سینمایی در پاسخ به انتقادات به سخنرانی خود در اختتامیه چهل و دومین جشنواره از واژه فسیل های سیاسی استفاده کند.

ظهور این «فسیل‌های سیاسی» که به گفته محمد خزاعی بیست سال پیش در کنار نامزدهای ریاست‌جمهوری بوده‌اند نیز نتیجه همان دو قطبی‌سازی‌هایی است که در آن زمان وجود داشت. اگرچه این دوقطبی‌بندی‌ها در همه اقشار جامعه وجود دارد، اما در اینجا (در این یادداشت) از آنجایی که با مقوله سینما سروکار داریم، از دوقطبی‌سازی در عرصه سینما انتقاد می‌کنیم و می‌گوییم این سینما متعلق به همه ایرانیان است و همه آنها دارند. حق فعال بودن در آن، ما به عنوان یک رسانه فقط می توانیم سوال مطرح کنیم و نظرات و نظرات دیگران را بررسی کنیم، ما حق نداریم از این بستری که به ما سپرده شده برای منافع شخصی خود استفاده کنیم. و قانون هست، هيئت انتخاب هست و داور هست و اينها هستند كه تعيين مي كنند كدام فيلم خوب است و كدام بد؟ هیچ دلیلی برای فریاد زدن و تشویق فیلم های برگزیده و برنده جایزه وجود ندارد، اگر با طرز فکر ما همخوانی داشتند و اگر با طرز فکر ما همخوانی نداشتند، باید بگوییم: «پیف، پیف، تو. نزدیک من بو نکن.”