تاکنون جهان شاهد طرح هایی برای ساخت ابرپروژه هایی مانند ابرپروژه های لاین و نئوم عربستان سعودی بوده است، پروژه لاین بخشی از پروژه بزرگتری به نام NEOM است و متعلق به گروهی از هلدینگ ها به نام «مناطق ویژه اقتصادی» (SEZs) است. که ناقض حقوق بشر جدی هستند، متهم می شوند و سعی می شود با لشکرکشی های عوام فریبانه عربستان سعودی و وعده زندگی مجلل در وسط بیابان، حواس مردم را پرت کنند. اما درصد موفقیت یا شکست در این ابر پروژه ها متفاوت بوده است. حال با نگاهی به تاریخچه آنها به بررسی سرنوشت احتمالی ابرپروژه لاین می پردازیم.
از چین گرفته تا ایالات متحده، کشورها گهگاه رویای ابرپروژه های تجاری را در سر می پرورانند که اغلب با شکست و در برخی موارد با موفقیت همراه بوده است، اما باید دید واژه موفقیت در این ابرپروژه ها چگونه تعریف می شود.
به گزارش Only Sky، در چین ردیف‌های به‌ظاهر بی‌پایانی از ماشین‌ها را در مجموعه‌ای به بزرگی یک شهر با ۱۷۰۰۰ کارمند دیده‌ایم که نمونه‌ای از آن را می‌توان در فیلم Factory City در سال ۲۰۱۲ یا مجموعه‌ای مانند منطقه‌ای از ۱.۴ مایل مربع (۳.۶ کیلومتر مربع) با ۴۵۰۰۰۰ کارمند به نام Foxconn City در چین راه اندازی شد که به دلیل شرایط بد کاری و خودکشی کارگران مشهور بود. در آنجا محصولات اپل، آمازون و دل ساخته شدند که مردم در سراسر جهان با خوشحالی از آنها استفاده می کردند، اما از هزینه های انسانی و جنایاتی که بر کارگرانشان تحمیل می شد بی خبر بودند.
اکنون جدیدترین پروژه مهندسی اجتماعی عربستان سعودی، شهری خطی به نام The Line، در مسیر تبدیل شدن به تاسیسات بزرگ بعدی است که نوآوری را جشن می گیرد و در عین حال سؤالات جدی در مورد هزینه های انسانی ایجاد می کند.
این شهر ۱۰۵ مایلی (۱۷۰ کیلومتری) که بین دو خط آینه ای از آسمان خراش ها قرار می گیرد، قرار است دارای مجموعه وسیعی از امکانات رفاهی مانند حمل و نقل سریع و امکانات رفاهی لوکس باشد.
اما این نوع منظره شهری بی پایان، مانند آنچه در داستان کوتاه جی جی بالارد، شهر متمرکز، سابقه طولانی شکست دارد.
پروژه لاین بخشی از یک پروژه بزرگتر به نام NEOM است و متعلق به گروهی از هلدینگ ها به نام «مناطق ویژه اقتصادی» (SEZs) است که متهم به نقض جدی حقوق بشر هستند و سعی دارند با کمپین های عوام فریبانه عربستان سعودی و این کشور، مردم را منحرف کنند. نوید یک زندگی مجلل در وسط بیابان دور ریخته می شود.
در عوض، به روایت پشت بسیاری از این پروژه‌های عجیب و غریب در سال‌های اخیر و آنچه در مورد وضعیت وخیم سرمایه‌گذاری در کارهای عمومی به ما می‌گویند نگاه کنید.
تاریخچه پروژه های بلندپروازانه شهری
اواسط تا اواخر دهه ۲۰۰۰، دوره ای از اعلامیه های پروژه های بلندپروازانه در مقیاس شهر بود که همگی حول محور ایده های نوآوری دیجیتال و آینده انرژی پاک بود.
امارات متحده عربی از سرانه زیست محیطی بسیار بالایی برخوردار بود زمانی که شرکت سرمایه گذاری دولتی Mubadala با چشم انداز آینده ای با فناوری پاک شهر مصدر را در خارج از ابوظبی راه اندازی کرد و اکنون، تقریباً دو دهه بعد، این مکان به دلیل استفاده از فرآیندهای انتشار بالا نیمه کاره و ناتمام رها شده است.
اکنون این مکان چیزی شبیه به یک “شهر ارواح” شده است و امارات متحده عربی به تازگی اعلام کرده است که قصد دارد آن را به اولین منطقه اقتصادی فضایی جهان تبدیل کند.
به همین ترتیب، زمانی که شهر هوشمند اینچئون تحت عنوان U-City در کره جنوبی پیشنهاد شد، وعده ایجاد فضایی مناسب برای عابران پیاده، انتشار کربن کم و بهره مندی از فناوری مدرن با تراکم شهری کافی برای دعوت به زندگی پویا را داد.
دولت کره امیدوار بود که این شهر با جمعیتی بیش از یک میلیون نفر به مرکز مهمی برای توسعه تجارت بین‌المللی تبدیل شود، اما با وجود تمام فناوری‌های جذاب توسعه‌یافته و نصب‌شده در بسیاری از بخش‌های تکمیل‌شده آن، این شهر همچنان باقی مانده است. کم جمعیت، منزوی و متروک.
عربستان سعودی نیز در اواسط دهه ۲۰۰۰ سوار بر آن موج شد و به شهر اقتصادی ملک عبدالله (KAEC) افتخار کرد، پروژه ای به اندازه واشنگتن. دی ج که توسط شرکت سهامی عام شهر اقتصادی عمار اداره می شود.
وعده داده شده بود که این پروژه با افتتاح یکی از بزرگترین و کارآمدترین بنادر تجاری جهان، عربستان را به کشوری عاری از نفت تبدیل کند. اما چیزی که در نهایت اتفاق افتاد این بود که برنامه ریزان نه تنها هزینه های ساخت، بلکه هزینه های اتصال را نیز برآورد نکردند. در نهایت، این پروژه ورشکست شد و متوقف شد و سرمایه گذاران جدید در همین سال معرفی شدند، به این امید که به منطقه ای که هنوز کمتر از ۱۰۰۰۰ نفر جمعیت دارد کمک کنند.
پروژه های مشابه در مقیاس کوچکتر در غرب، مانند پروژه های آلفابت و پروژه Quayside در تورنتو، کانادا نیز با چنین مشکلاتی مواجه شده اند.
همچنین، هیچ فهرستی از پروژه های کلان شهری بدون ذکر «شهر مریخ» متعلق به شرکت SpaceX ایلان ماسک و «سیلندر چرخان اونیل» در مدار زمین متعلق به بلو اوریجین و بنیانگذار آن جف بزوس، کامل نیست.
در حالی که بزوس انتظار ندارد این فناوری برای چندین نسل آماده باشد، شرکت او در حال کار بر روی ابزارهای لازم برای نزدیک‌تر کردن بشریت به این هدف است. با این حال، ایلان ماسک، برخلاف بزوس، تاریخ های نزدیک تر و هدف بلندپروازانه تری در آینده نزدیک برای فرستادن انسان به مریخ دارد.
نئوم جدیدترین قمار در عربستان سعودی
جزئیات ابر پروژه محمد بن سلمان با قیمت تخمینی ۳۰۰ تا ۵۰۰ میلیارد دلار قابل بررسی است. پروژه کلان نئوم قرار است یک کلان شهر در سواحل دریای سرخ باشد و یک سبک زندگی لوکس را در شرایط پایدار در تمام طول سال با انرژی پاک و زنجیره تامین برتر در محیطی بی نظیر ارائه دهد.
انگیزه های اعلام شده بن سلمان از این پروژه مستلزم بررسی عمیق تر است. در واقع، برنامه ریزی برای آینده ای بهتر برای کشوری که حدود ۶۵ درصد از شهروندان آن زیر ۳۵ سال سن دارند، چالش برانگیز است. علاوه بر این، دور کردن عربستان سعودی از اقتصاد مبتنی بر نفت به سوی آینده ای سبزتر با کاهش شدید اثرات زیست محیطی انسانی می تواند منافع آشکاری برای سیاست بین المللی این کشور داشته باشد.
در این مورد نیز نگرانی های بسیاری از حقوق بشر وجود دارد. بن سلمان به خاطر نقشش در قتل جمال خاشقجی روزنامه نگار سعودی بدنام است. عربستان سعودی همچنین به دلیل سابقه حقوق بشر، به ویژه در مورد کارگران مهاجر، زنان، و اخراج اعضای قبیله هوایتات به دلیل توسعه پروژه خط، بدنام است. زیرا فردی به نام عبدالرحیم الحواییتی تنها چند ساعت پس از انتقاد از اخراج برنامه ریزی شده قبیله خود از روستای الخریبه برای ایجاد زمینه برای این پروژه در حمله نیروهای امنیتی سعودی کشته شد. بنابراین طبیعی است که منتقدانی برای این ابر پروژه وجود داشته باشد.
مشکل مناطق ویژه اقتصادی
SEZ ها اخیراً به موضوع نگرانی دانشگاهی، صنعتی، دولتی و سازمان های غیردولتی تبدیل شده اند، اما دلایل بسیار قوی برای محبوبیت اولیه و رو به رشد آنها نیز وجود دارد. آنها در اشکال مختلفی از جمله بنادر آزاد و مناطق آزاد تجاری وجود دارند و در مقیاس بزرگتر، مطمئناً مزایای خود را دارند، به ویژه برای کشورهایی که سعی در خروج از تنگناهای اقتصادی دارند.
برای مثال، کشوری که شدیداً به صادرات نفت وابسته است، اغلب توسط بازارهای آتی نفت متزلزل محدود می شود و سرمایه آزاد شده کافی برای توسعه صنایع کاملاً جدید (مثلاً برای انرژی پاک) به تنهایی ندارد. بنابراین حداقل در تئوری، با محاصره یک قطعه زمین و دعوت از سرمایه گذاران به منطقه ای با مقررات تجاری راحت تر، یک کشور می تواند به سرعت نوآوری محلی، رشد شغل و جریان های درآمدی جدید را تقویت کند.
اما در عمل، در حالی که برخی از کشورها، مانند جمهوری دومینیکن، از اقتصادهای با بهره وری پایین تر به اقتصادهای با بهره وری بالاتر از طریق SEZ ها حرکت کرده اند، همه کشورها نتوانسته اند اقتصاد قوی تولیدی-صادرات چین را در مناطق صنعتی مبتنی بر SEZ تکرار کنند. .
این در حالی است که علاوه بر سوابق ناگوار پروژه های کلان شهرها، سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD) نیز بر نقش مهم مناطق ویژه اقتصادی در پولشویی، قاچاق و سایر فعالیت های غیرقانونی تاکید کرده است.
تحقیقات و تحقیقات بیشتر در مورد مناطق ویژه اقتصادی، آنها را به عنوان مکان هایی برای فرار مالیاتی نشان می دهد و به ناسازگاری آنها با رویه ها و دستورالعمل های سازمان تجارت جهانی اشاره می کند.
در نهایت، تجربه نشان داده است که صدها میلیارد دلار اغلب در چنین ابرپروژه‌هایی هدر می‌رود، در حالی که می‌توان مستقیماً از آن سود بیشتری به دست آورد.
با هم می توانیم شهرهای شگفت انگیزی در آینده بسازیم. در واقع، بسیاری از معماران و برنامه‌ریزان شهری سخت‌کوش این کار را می‌کنند، اما هر زمان که افراد و شرکت‌های ثروتمند این کار را از طریق مدل‌سازی از بالا به پایین و مبتنی بر فناوری انجام می‌دهند، به‌ویژه در حوزه‌ای با استثنائات قانونی، ارزش دیدن دارد. به طور دقیق.
پروژه های شهری به شدت خصوصی شده مانند نئوم نشانه جریان پول به پروژه های مهندسی اجتماعی است که اغلب بدون هیچ تعهدی برای خدمت بهتر به بشریت شکست می خورند.
منبع: ایسنا
