برای اولین بار، دانشمندان توانستند ثابت کنند که درک ما از زمان می تواند به طور مستقل بر نحوه بهبود زخم ها تأثیر بگذارد. در حالی که این مطالعه مقدماتی است، راه را برای درک بهتر ارتباط ذهن و بدن و نقش آن در درمان، مدیریت درد و موارد دیگر هموار می کند.
از طریق گزارش‌دهی خانگی و جلسات آزمایشگاهی کنترل‌شده، محققان هاروارد دریافتند که التهاب پوست به جای مانده از یک فنجان مکش (که در درمان «حجامت» استفاده می‌شود) در افرادی که احساس می‌کردند زمان بیشتری از ایجاد زخم گذشته است، به‌طور قابل‌توجهی کاهش می‌یابد. است. حتی اگر بازه زمانی سپری شده در همه گروه ها یکسان بود.
محیط و شرایط آزمایش
محققان ۳۳ شرکت کننده بین سنین ۱۸ تا ۵۰ سال را که هر کدام تحت یک آزمایش چند وجهی قرار گرفتند، ایران تحلیل کردند.
ابتدا، همه شرکت‌کنندگان ساکشن کاپ را روی یک نقطه خاص روی بازوی خود قرار دادند و دستورالعمل‌های دقیق در مورد زمان ساکشن و درمان را دنبال کردند.
سپس از آنها خواسته شد که فوراً از علامت باقی مانده روی فنجان عکس بگیرند، نظرسنجی را تکمیل کنند، ۳۰ دقیقه بعد عکس دیگری بگیرند و سپس به سؤالات بیشتری پاسخ دهند. آنها موظف بودند این کار را هر روز به مدت یک هفته قبل از جلسات آزمایشگاه انجام دهند.
در آزمایشگاه، هر شرکت کننده تحت سه شرایط آزمایشی قرار گرفت: زمان آهسته (۱۴ دقیقه)، زمان عادی (۲۸ دقیقه) و زمان سریع (۵۶ دقیقه). در حالی که تمام جلسات ۲۸ دقیقه بود!
شمارنده ها تغییر کردند تا درک گذر زمان را مخدوش کنند. آنها در آزمایشگاه ساعت یا تلفن همراه نداشتند، اما یک شمارنده روی تبلتی که هر چهار دقیقه یک دقیقه سبز می شد برای بررسی بهبودی در اختیار آنها قرار می گرفت.
شرکت کنندگان باید در حالی که منتظر سبز شدن پیشخوان بودند، تتریس بازی می کردند. در حالی که جلسه زمان عادی همانطور که توضیح داده شد بود، در جلسه زمان آهسته شمارنده هر دو دقیقه یکبار سبز می شد. این فاصله در جلسه سریع هر هشت دقیقه بود.
پس از جلسات ۲۸ دقیقه ای، شرکت کنندگان وظیفه داشتند به کلیپ های خاص یوتیوب امتیاز دهند. این امر هر گونه درک ذاتی از زمان پس از پایان جلسات را بیشتر تغییر می دهد. محققان همچنین از زخم حجامت در فواصل زمانی مختلف عکس گرفتند، درست مانند شرکت کنندگان در خانه.
نتایج و میزان بهبود زخم
آنچه محققان دریافتند این بود که تنها پنج نفر از ۳۲ شرکت‌کننده پس از پایان جلسات ۱۴ دقیقه‌ای، میانگین نمره بهبودی هشت یا بالاتر داشتند. در مواجهه با زمان عادی، هشت شرکت‌کننده دارای نرخ بهبودی هشت یا بالاتر بودند. در حالی که در جلسات ۵۶ دقیقه ای، ۱۱ شرکت کننده این میزان بهبودی بالا را داشتند.
بیش از یک سوم از شرکت کنندگان در پایان جلسه ۵۶ دقیقه ای تقریباً به طور کامل بهبود یافته بودند. این تقریباً دو برابر درصد افرادی است که در پایان دوره زمانی که فکر می کردند جلسه ۱۴ دقیقه است، همین بهبود را تجربه کردند.
متغیرهای روانی اجتماعی موجود نیز در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفت. به عنوان مثال، تأثیر استرس و سن بر روند بهبودی. اما داده ها نشان داد که رابطه پیچیده ای بین مفاهیم درونی زمان و پاسخ فیزیولوژیکی به گذر زمان وجود دارد.
این نتایج صرفاً بر اهمیت عوامل روانشناختی در تمام جنبه های سلامت و بهزیستی پافشاری می کند. ادراکات، انتظارات، باورها و غیره در سراسر ذهن و بدن منعکس شده و فرآیندهای بیولوژیکی و فیزیولوژیکی را شکل می دهند.
این تیم اکنون در حال بررسی راه هایی برای درک بهتر مکانیسم های زیربنایی این یافته های اولیه است. در حالی که مطالعه حاضر یک نقطه شروع جذاب برای کاوش در پیچیدگی های زیست شناسی ذهن و بدن ما ارائه می دهد.
نتایج این تحقیق در Nature Scientific Reports منتشر شده است.
منبع: دیجیاتو
