سال‌هاست که دانشمندان تلاش می‌کنند تا دیدگاه محبوب نئاندرتال‌ها، از جمله تصویری نه چندان جذاب با چماق و نیزه‌ای غول‌پیکر را با شواهد کمی تغییر دهند.
نتیجه تحقیقات جدید که امروز شنبه ۲۸ بهمن (۲۸ بهمن) منتشر شده در مجله علمی Nature، برای اولین بار جزئیات دقیقی از زندگی روزمره نئاندرتال ها نشان داده است. در واقع دانشمندان با مطالعه زنجیره‌های دی باستان‌شناسان در بقایای توده‌های دندانی نئاندرتال‌ها اطلاعات ویژه‌ای در مورد رژیم غذایی و سلامت آنها و همچنین دید دقیق‌تری از تعاملات، رفتارها، فرهنگ و دانش آنها کشف کردند.
پلاک دندان، دی از حفره دهان در برابر میکروارگانیسم ها، ویروس ها، غذا و سایر مواد بیولوژیکی که از دهان عبور می کنند محافظت می کند. این مواد منبع مهمی از اطلاعات را برای دانشمندان باقی می گذارد تا هزاران سال بعد آن را کشف کنند.
محققان نتایج این تحقیق جدید را در Nature گزارش کرده اند.
رژیم غذایی و سبک زندگی نئاندرتال ها
مردی نئاندرتال که از حدود ۴۰۰۰۰۰ تا ۴۰۰۰۰ سال پیش در اوراسیا زندگی می کرد، موزه نئاندرتال در متمان، آلماندر این تحقیق دو نئاندرتال یافت شده در غار ال سیدرون در شمال اسپانیا و غار اسپی در بلژیک مورد بررسی قرار گرفتند و تفاوت های فاحشی در رژیم غذایی آنها مشاهده شد که مربوط به تغییرات میکروبیوم آنها بود.
غار نئاندرتال اسپی، کلیشه شناخته شده این مرد ماقبل تاریخ، یعنی یک شکارچی گوشتخوار بزرگ حاوی دی این کرگدن بزرگ پشمالو، قوچ کوهی و همچنین قارچ های بومی است که امروزه در اروپا خورده می شود.
این اولین بار است که این گونه خاص در رژیم غذایی نئاندرتال ها شناسایی می شود و با مطالعات باستان شناسی قبلی روی این گونه مطابقت دارد.
در مقابل، هیچ شواهدی از گوشت در رژیم غذایی دو السیدرون نئاندرتال یافت نشد. آنها آجیل کاج، خزه، پوست درخت، قارچ های مختلف و سایر مواد علفی احتمالاً کپک زده مصرف می کردند.
مرد نئاندرتال (Homo sapiens neanderthalensis) در موزه غار در ایزرلوند، آلماناینها واقعاً رژیم غذایی انسانهای ماقبل تاریخ است زیرا آنها آنچه را که در اطراف خود یافت می شد می خوردند. به عنوان مثال، غار اسپی در بلژیک در لبه محیطی استپی مانند از تپه ها و دشت های علفزار قرار دارد که زیستگاه حیوانات بزرگی مانند کرگدن های پشمالو است. در مقابل، نئاندرتال‌های ال سیدرون در یک جنگل کوهستانی متراکم زندگی می‌کردند، جایی که آجیل کاج و قارچ منابع اصلی غذایی بودند.
غذای نئاندرتال به عنوان دارو
یکی از اسکلت‌های نئاندرتال اسپانیایی مرد جوانی است که ظاهراً آبسه دندان بدی داشته است. پوسیدگی دندان او همچنین حاوی دینا یک انگل گوارشی خطرناک به نام میکروسپوریدیاست. در نتیجه این احتمال وجود دارد که او یک بیماری مزمن داشته باشد.
با کمال تعجب، تجزیه و تحلیل رژیم غذایی او به ما نشان داد که این نئاندرتال احتمالاً بیماری خود را با داروهای طبیعی درمان کرده است. و حتی شگفت انگیزتر اینکه در دندان های او صنوبر دینا و کپک پنی سیلیوم یافت شد. جوانه و پوست صنوبر منبع طبیعی آسپرین و کپک پنی سیلیوم است که منشاء اولین آنتی بیوتیک جهان، پنی سیلین است.
کپک پنی سیلیوم در طبیعت فراوان است و واضح است که این مرد از گیاهان در حال پوسیدگی حاوی چندین کپک دیگر خورده است. ما این مورد را در سایر نئاندرتال ها ندیدیم، بنابراین این سوال مطرح می شود که آیا نئاندرتال ها اصلا از آنتی بیوتیک استفاده می کردند یا خیر.
این تحقیق نشان می دهد که نئاندرتال ها دانش گسترده ای در مورد درمان بیماری ها داشتند و همین موضوع دیدگاه ما را نسبت به فرهنگ و رفتار آنها تغییر می دهد.
همچنین، باکتری‌های باستانی روی دندان‌ها اکنون دریچه‌ای کاملاً جدید را در مورد رفتار انسانهای باستانی و منشا میکروبیوم‌های ما باز کرده‌اند.
فک و دندان نئاندرتال در ایتالیا کشف شدآمیختگی نئاندرتال ها با انسان و کیفیت ناشناخته انتقال بیماری بین آنها
در سال‌های اخیر، بیشترین بینش در مورد سبک زندگی نئاندرتال‌ها از مطالعات روی ژنوم آنها حاصل شده است، جایی که تنها تعداد کمی از جمعیت‌های نئاندرتال غیر آفریقایی زنده مانده‌اند.
این تحقیقات جدید در نهایت این واقعیت را تایید می‌کند که انسان‌ها و نئاندرتال‌ها آمیخته‌سازی و تماس داشته‌اند، اگرچه تعامل خاص بین آنها ناشناخته است و کیفیت انتقال بیماری بین آنها دقیقاً مشخص نیست.
ما توانستیم این فعل و انفعالات را با استفاده از میکروارگانیسم های حفظ شده در پالپ دندان نئاندرتال باستان بررسی کنیم. ما همچنین توانستیم توالی ژنوم باکتریایی ۴۸۰۰۰ ساله را که قدیمی ترین ژنوم شناخته شده تا به امروز است تعیین کنیم و نشان دهیم که ژنوم انسان و نئاندرتال حدود ۱۲۰۰۰۰ سال پیش از هم جدا شده اند.
این مربوط به مدت ها پس از جدایی انسان و نئاندرتال در حدود ۴۵۰ تا ۷۰۰ هزار سال پیش است.
در انسانهای امروزی، باکتری‌های دهان معمولاً از طریق اشتراک‌گذاری مستقیم غذا یا تماس جنسی مبادله می‌شوند، بنابراین نتیجه می‌گیریم که حداقل برخی از تعاملات بسیار نزدیک بین انسان‌ها و نئاندرتال‌ها مدت‌ها پس از واگرایی ژنتیکی آنها ادامه داشته است.
تماس بزاق همچنین ممکن است منجر به انتقال طیف وسیعی از میکروارگانیسم‌های مفید و سالم یا حتی پاتوژن‌های بد شود.
ما می دانیم که انسان چندین ژن ایمنی کلیدی را از نئاندرتال ها به ارث برده است و همچنین ممکن است طیف گسترده ای از میکروارگانیسم های سالم و محافظ را از آنها به ارث برده باشد. این مزیت می توانست به آنها کمک کند تا از سرزمین های نئاندرتال در اروپا به مناطق دیگر مهاجرت کنند.
ما می دانیم که این میکروارگانیسم های مفید برای سلامت انسان حیاتی هستند. تغییرات در جوامع مختلف میکروبی ما می تواند منجر به طیف گسترده ای از بیماری ها از جمله چاقی، دیابت، بیماری قلبی، سرطان، اختلالات خود ایمنی و غیره شود.
اگرچه ما نمی دانیم که چگونه این فعل و انفعالات ممکن است سلامت نئاندرتال ها یا انسان های مدرن را تغییر دهد، مطالعه ما ابزار جدیدی برای بررسی و درک بهتر منشاء میکروبیوم های خودمان ارائه می دهد.
نئاندرتال ها گونه یا زیرگونه منقرض شده انسان های باستانی هستند که تا حدود ۴۰۰۰۰ سال پیش در اوراسیا زندگی می کردند.
منبع: یورونیوز
