تیمی از باستان شناسان بریتانیایی موفق به بازسازی چهره احتمالی او با استفاده از جمجمه به دست آمده از یک نئاندرتال ماقبل تاریخ شده اند.
بقایای اسکلت این زن ۴۰ ساله نئاندرتال به نام «شانیدر ز» در سال ۲۰۱۸ در غاری در کوه‌های زاگرس عراق کشف شد.
اولین کاوش ها در سال ۱۹۶۰ در این نقطه انجام شد و باستان شناسان در آن زمان بقایای تعدادی از نئاندرتال ها را پیدا کردند. با این حال، حدود پنج دهه طول کشید تا تیمی از دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول، پس از غلبه بر موانع عمدتاً سیاسی، به محل کوه‌های زاگرس در شمال عراق بازگشتند و بقایای شنیدر زی را در همان مکان کشف کردند.
جمجمه شانیدار زی که تصور می‌شود بهترین اکتشاف نئاندرتال در این قرن باشد، به حدی خرد شد که محققان معتقدند ممکن است در اثر ریزش سنگ نسبتاً بلافاصله پس از مرگ او ایجاد شده باشد.
قد این نئاندرتال باستانی حدود ۱.۵ متر تخمین زده شد و تجزیه و تحلیل استخوان های او نشان داد که او در میانه دهه چهارم زندگی خود درگذشت. پروفسور گریم بارکر، از موسسه تحقیقات باستان شناسی مک دونالد در کمبریج، که کاوش در غار اشنایدر را رهبری می کرد، گفت: “هرگز انتظار نداشتم نئاندرتال های بیشتری را در این غار پیدا کنم.”
وی افزود: ما در ابتدا می خواستیم تاریخچه تدفین های باستانی را بررسی کنیم تا پاسخی برای چرایی مرگ نئاندرتال ها پیدا کنیم.
شانیدر زی پنجمین بقایایی است که درست زیر صخره ای در مرکز غار مدفون شده است. باستان شناسان بر این باورند که این سنگ به عنوان نشانگری برای نئاندرتال های سرگردان برای بازگشت به همان نقطه برای دفن مردگان خود استفاده شده است.
پروفسور کریس هانت می گوید نحوه قرارگیری اجساد در یک نقطه، در یک موقعیت و رو به یک جهت نشان دهنده یک “سنت” دفن باستانی و انتقال “دانش بین نسل ها” است.
جمجمه ای از یک زن نئاندرتالوی با اشاره به کشف بقایای یک نئاندرتال نیمه فلج در این غار می گوید: یافتن نئاندرتالی با دست و سر کبودی، آرتروز و ناشنوایی که برای ادامه زندگی نیاز به مراقبت دیگران داشت، به ما می گوید که نئاندرتال ها دچار بیماری شده بودند. دلسوزی برای یکدیگر “این برخلاف این ایده است که داستان های کتاب درسی درباره نئاندرتال ها اغلب زندگی آنها را خشن، بی رحمانه و کوتاه توصیف می کنند.”
کشف جمجمه این زن به همراه حداقل ۱۰ نئاندرتال دیگر، باستان شناسان را به این فکر واداشت که احتمالاً آنها در یک مراسم آیینی دفن شده اند، زیرا شواهد نشان می دهد که مرده ها روی تختی از گل گذاشته شده اند و دور تا دور آن را انبوهی از گرده ها احاطه کرده اند. . قرار داده شد
با این حال، تحقیقات جدید نشان می دهد که زنبورهای باستانی ممکن است گرده را در اینجا پخش کرده باشند.
آخرین نئاندرتال ها به طور مرموزی حدود ۴۰۰۰۰ سال پیش، تنها چند هزار سال پس از ورود انسان مدرن، از صحنه جهان ناپدید شدند.
اما پومرو، دیرینه‌شناس دانشگاه کمبریج که شانیدار زی را کشف کرد، گفت که یافتن جمجمه و قسمت بالایی بدن هم «هیجان‌انگیز» و هم «وحشتناک» بود.
اسکلت و رسوبات اطراف باید قبل از برداشتن با یک عامل تثبیت کننده چسب مانند تقویت می شدند. سپس ۲۰۰ قطعه جمجمه در یک کار طاقت فرسا برای بازسازی چهره مستند تازه منتشر شده نتفلیکس “اسرار نئاندرتال ها” کنار هم قرار گرفتند.
دکتر پومروی می‌گوید که این کار مانند کنار هم قرار دادن یک «پازل سه‌بعدی پرمخاطره» است، به‌خصوص که قطعات بسیار نرم و «از نظر قوام بیسکویت‌های آغشته به چای» هستند.
جمجمه بازسازی شده سپس به دوقلوهای هنرمند آدری و آلفونس کنیس در هلند رسید که با افزودن لایه‌های سه‌بعدی عضلانی و پوست چهره نئاندرتال را بازسازی کردند.
خانم پومروی گفت جمجمه های نئاندرتال با جمجمه های انسان بسیار متفاوت به نظر می رسند و با “برآمدگی های بزرگ بالای ابروها و بدون چانه” قابل تشخیص هستند. با این حال، طبق اعتقاد او، بازسازی صورت نشان می دهد که “این تفاوت ها در زندگی واقعی چندان آشکار نبوده است”.
دکتر پومروی با اشاره به آمیختگی بین نئاندرتال ها و انسان ها می گوید: «این آمیختگی به حدی است که تقریباً همه انسان های امروزی هنوز هم هستند. دیآنها نئاندرتال ها را در بدن خود دارند.
منبع: یورونیوز
