محققان بر این باورند که یک جرم غول پیکر وضعیت گروهی از اجرام واقع در منطقه ای فراتر از مدار نپتون را تثبیت می کند.
تیمی از محققان می گویند که پس از مطالعه گروهی از اجرام دوردست و ناپایدار که از مدار نپتون می گذرند، قوی ترین شواهد آماری را پیدا کرده اند که نشان می دهد سیاره نهم واقعاً در منظومه شمسی وجود دارد.
وقتی نوبت به کشف سیارات می رسد، یافتن آنها در اطراف ستاره های دیگر در واقع کمی ساده تر از یافتن آنها در اطراف سیاره خودمان است. به منظور یافتن سیارات جدید، اخترشناسان می توانند به لطف تکنیکی به نام “روش انتقال” از تلسکوپ برای مشاهده افت نور هنگام عبور سیارات از مقابل ستاره میزبان خود استفاده کنند.
ستاره شناسان همچنین با مشاهده ارتعاشات ستاره ناشی از سیاراتی که به دور آن می چرخند، وجود سیارات را تشخیص می دهند. از طریق این روش‌ها و چندین روش دیگر، ما در چند دهه گذشته هزاران سیاره فراخورشیدی را کشف کرده‌ایم، در حالی که تعداد سیاره‌های منظومه شمسی ۸ سیاره باقی مانده است.
کشف سیارات در اطراف خورشید خودمان به دو روش متکی است: مشاهده آنها در آسمان و تشخیص اغتشاشات جزئی در مدار اجسام دیگر. سیارات زهره، عطارد، زحل، مشتری و مریخ همگی از طریق مشاهدات بصری کشف شدند.
اورانوس در سال ۱۷۸۱ زمانی که ستاره شناس آلمانی ویلیام هرشل متوجه یک جسم درخشان در آسمان شد که نسبت به ستاره های دیگر در حال حرکت است، کشف شد. نپتون زمانی کشف شد که اوربان لو وریر، ستاره شناس و ریاضیدان فرانسوی، متوجه شد که مدار اورانوس با مدار پیش بینی شده توسط فیزیک نیوتنی متفاوت است. او متوجه شد که این پدیده را می‌توان توسط سیاره دیگری که دورتر از اورانوس بر مدار آن تأثیر می‌گذارد توضیح داد و پیش‌بینی کرد که این سیاره کجا می‌تواند باشد.
اما ممکن است کشف سیارات در منظومه شمسی هنوز به پایان نرسیده باشد. در سال ۲۰۱۵، دو ستاره شناس مؤسسه فناوری کالیفرنیا شواهدی ارائه کردند مبنی بر اینکه شش جسم فراتر از مدار نپتون در کنار هم قرار گرفته اند که گویی توسط یک جرم مجاور با نیروی گرانشی بزرگ به هم کشیده شده اند. علیرغم استدلال منتقدان مبنی بر این که تشخیص فرضی سیاره ممکن است به دلیل ناهنجاری آماری و سوگیری ایران تحلیل باشد، تیم بر این باور است که اجرام مورد بحث ممکن است تحت تأثیر جرم بزرگتری قرار گیرند که فراتر از مدار نپتون در حال چرخش است.
در مقاله ای جدید، محققان دریافته اند که نزدیک ترین نقطه مدار آنها به خورشید حدود ۱۵ تا ۳۰ واحد نجومی است. از طرف دیگر فاصله خورشید و زمین یک واحد نجومی است. با اجرای شبیه‌سازی‌ها برای فهمیدن اینکه چه چیزی مدار این اجرام را به بهترین شکل توضیح می‌دهد، دریافتند که مدلی که شامل یک سیاره غول‌پیکر فراتر از نپتون است، وضعیت پایدار این اجرام را بسیار بهتر از شبیه‌سازی‌هایی که سیاره نهم را شامل نمی‌شود، توضیح می‌دهد. در این مدل متغیرهای دیگری مانند جزر و مد کهکشانی و اثر گرانشی ستارگان در حال عبور نیز در نظر گرفته شد.
اگرچه یافته های مطالعه جدید جالب است، اما این تجزیه و تحلیل مشخص نمی کند که چنین سیاره ای در کجا ممکن است پیدا شود. البته ممکن است به زودی اطلاعات قطعی تری در مورد سیاره نهم با رصدخانه Vera Rubin بدست آوریم.
یافته های محققان در پایگاه داده مقالات از پیش منتشر شده بارگذاری شده و برای انتشار در The Astrophysical Journal Letters پذیرفته شده است.
منبع: زومیت
